Bakit kailangan mong guluhin ang isip ko, eh hindi ko naman ginugulo yung sa'yo?
Random. Wala lang. Umpairrrrrrr kasi. :))
Serious mode na.
Ang gulo-gulo nanaman ng isip ko. Grabe. Parang kahapon lang eh ang saya-saya ko. Kasama ko yung iba kong mga kaibigan nung hayskul. Wala akong iniisip nun na iba kundi yung mga nangyayari lang nung mga oras na yun.
Pero ngayon, heto nanaman ako. Magulo nanaman ang pag-iisip. Nalulungkot nanaman sa di malamang dahilan. Nakakainis na rin. Ewan ko ba kasi. :|
AAAAHH. Alam ko na kung bakit magulo nanaman ang isip ko ngayon. May napanaginipan kasi ako kagabi. Napakagandang panaginip. Isang panaginip na talagang hihilingin mo na sana'y mangyari sa tunay na buhay. Lubos ang kaligayahan ko run sa panaginip ko. Pero paggising ko, nalungkot ako bigla.
"Ay, panaginip lang pala."
Yung panaginip ko kagabi, napanaginipan ko na rin yun noon. Mga isa o dalawang buwan na ang nakalipas.
*hinahanap ang blog post tungkol sa panaginip na iyon, babasahin ulit upang sariwain yung mga pangyayari dun sa panaginip*
Halos pareho talaga ang mga pangyayari dun sa panaginip ko noon at sa napanaginipan ko kagabi, may nadagdag lang na tauhan at iba pang pangyayari. Pero halos pareho talaga. Basta may isang scene dun na sobrang gustong-gusto ko talaga. Haaaaaay. Parehong emosyon, parehong ngiti, parehong pakiramdam ang nangibabaw.
Pareho rin ang naging reaksyon ko paggising ko at nang matauhan ako na panaginip lang pala iyon. Masaya, malungkot. Pareho.
Unahin natin kung bakit nakalulungkot.
Malungkot kasi sa panaginip kong iyon, ang saya-saya ko. At syempre kung masaya ka, hindi mo gugustuhing matapos yung kaligayahan mo diba kasi syempre malulungkot ka kung ganun.
Bukod pa roon, malungkot talaga dahil buong akala mo eh totoo lahat nung mga nangyari sa panaginip mo. Akala mo nangyayari na talaga yun, akala mo yun na! Akala, akala, akala. Paggising mo magugulat ka na lang dahil panaginip lang talaga yun. Hindi totoo, produkto lang ng imahinasyon at isipan mo.
Isa pang dahilan kung bakit malungkot? Kasi alam mong hindi o malabong mangyari sa tunay na buhay ang panaginip mong iyon. Na hanggang panaginip lang talaga lahat ng iyon, huwag nang asahan na mangyayari yun sa tunay na buhay. Nakalulungkot talaga.
Pero bakit masaya?
Masaya dahil kahit sa panaganip lang, nangyari ang isang pangyayaring gusto mong mangyari sa tunay na buhay. Kahit na panaginip lang iyon, naramdaman mo pa rin ang kasiyahan, ang maganda/kakaibang pakiramdam na dulot ng pangyayaring iyon. Parang tunay talaga.
Bakit pa nga ba nakapagbibigay ng saya yun? Uhm, uhm, uhm. Wala na ata akong maisip. Nakakalungkot namaaaaaaan.
Pumasok sa isip ko na sana, hindi na lang ako nagising sa pagkakatulog. Ayokong matapos yung panaginip ko. Ayokong matapos yung kasiyahan ko. Ayokong matapos yung mga nangyari. Ayokong buksan ang aking mata sa realidad, ang malungkot na realidad.
Pero, hindi nga naman tama yung.. mabuhay ka na lang sa panaginip.. Kasi, kahit naman anong mangyari haharapin at haharapin mo pa rin ang realidad. Wala kang magagawa kasi nga yun yung realidad, dun ka nabubuhay, sa mundo ng realidad. Ang panaginip, saglit lang, hindi totoo, pero, malapit sa realidad.
Sana, sobrang sobrang sobrang lapit lang ng panaginip sa realidad. Kahit na hindi na maging "isa" ang panaginip at realidad, masaya na ako sa "sobrang lapit".
Random. Wala lang. Umpairrrrrrr kasi. :))
Serious mode na.
Ang gulo-gulo nanaman ng isip ko. Grabe. Parang kahapon lang eh ang saya-saya ko. Kasama ko yung iba kong mga kaibigan nung hayskul. Wala akong iniisip nun na iba kundi yung mga nangyayari lang nung mga oras na yun.
Pero ngayon, heto nanaman ako. Magulo nanaman ang pag-iisip. Nalulungkot nanaman sa di malamang dahilan. Nakakainis na rin. Ewan ko ba kasi. :|
AAAAHH. Alam ko na kung bakit magulo nanaman ang isip ko ngayon. May napanaginipan kasi ako kagabi. Napakagandang panaginip. Isang panaginip na talagang hihilingin mo na sana'y mangyari sa tunay na buhay. Lubos ang kaligayahan ko run sa panaginip ko. Pero paggising ko, nalungkot ako bigla.
"Ay, panaginip lang pala."
Yung panaginip ko kagabi, napanaginipan ko na rin yun noon. Mga isa o dalawang buwan na ang nakalipas.
*hinahanap ang blog post tungkol sa panaginip na iyon, babasahin ulit upang sariwain yung mga pangyayari dun sa panaginip*
Halos pareho talaga ang mga pangyayari dun sa panaginip ko noon at sa napanaginipan ko kagabi, may nadagdag lang na tauhan at iba pang pangyayari. Pero halos pareho talaga. Basta may isang scene dun na sobrang gustong-gusto ko talaga. Haaaaaay. Parehong emosyon, parehong ngiti, parehong pakiramdam ang nangibabaw.
Pareho rin ang naging reaksyon ko paggising ko at nang matauhan ako na panaginip lang pala iyon. Masaya, malungkot. Pareho.
Unahin natin kung bakit nakalulungkot.
Malungkot kasi sa panaginip kong iyon, ang saya-saya ko. At syempre kung masaya ka, hindi mo gugustuhing matapos yung kaligayahan mo diba kasi syempre malulungkot ka kung ganun.
Bukod pa roon, malungkot talaga dahil buong akala mo eh totoo lahat nung mga nangyari sa panaginip mo. Akala mo nangyayari na talaga yun, akala mo yun na! Akala, akala, akala. Paggising mo magugulat ka na lang dahil panaginip lang talaga yun. Hindi totoo, produkto lang ng imahinasyon at isipan mo.
Isa pang dahilan kung bakit malungkot? Kasi alam mong hindi o malabong mangyari sa tunay na buhay ang panaginip mong iyon. Na hanggang panaginip lang talaga lahat ng iyon, huwag nang asahan na mangyayari yun sa tunay na buhay. Nakalulungkot talaga.
Pero bakit masaya?
Masaya dahil kahit sa panaganip lang, nangyari ang isang pangyayaring gusto mong mangyari sa tunay na buhay. Kahit na panaginip lang iyon, naramdaman mo pa rin ang kasiyahan, ang maganda/kakaibang pakiramdam na dulot ng pangyayaring iyon. Parang tunay talaga.
Bakit pa nga ba nakapagbibigay ng saya yun? Uhm, uhm, uhm. Wala na ata akong maisip. Nakakalungkot namaaaaaaan.
Pumasok sa isip ko na sana, hindi na lang ako nagising sa pagkakatulog. Ayokong matapos yung panaginip ko. Ayokong matapos yung kasiyahan ko. Ayokong matapos yung mga nangyari. Ayokong buksan ang aking mata sa realidad, ang malungkot na realidad.
Pero, hindi nga naman tama yung.. mabuhay ka na lang sa panaginip.. Kasi, kahit naman anong mangyari haharapin at haharapin mo pa rin ang realidad. Wala kang magagawa kasi nga yun yung realidad, dun ka nabubuhay, sa mundo ng realidad. Ang panaginip, saglit lang, hindi totoo, pero, malapit sa realidad.
Sana, sobrang sobrang sobrang lapit lang ng panaginip sa realidad. Kahit na hindi na maging "isa" ang panaginip at realidad, masaya na ako sa "sobrang lapit".
No comments:
Post a Comment