Isang taon na naman ang lumipas. O kay bilis talaga ng takbo ng oras. Napakarami na namang nangyari, masasaya man o malulungkot, lahat iyon ay tapos na. Kailangan nang iwan iyon sa nakaraan, sa lumipas, at magpatuloy sa hinaharap.
Aaminin ko, hindi talaga naging maganda ang taong ito para sa akin. Sunod-sunod na nagsisulputan na parang kabuti ang mga problema ko sa buhay. Hindi pa natatapos ang isa ay mayroon na namang isa, kung hindi dalawa, ang mabubuo. Napakaraming rebelasyon ang muling nabuhay at gumulo sa akin. Pagsabay-sabayin mo na silang lahat.
Ang taong ito ay masasabi kong pinaka-emo ko nang taon.
Ano bang magagawa ko? Hindi ko naman kayang ikulong na lang lahat ng nararamdaman ko sa aking sarili at unti-unting mabaliw na lamang sa kaiisip. Kailangan ko ng mapaglalabasan ng sama ng loob, pero madalas ay hindi ko iyon magawa sapagkat ayoko nang maglabas ng sama ng loob sa mga tao dahil ayoko namang nadadamay sila sa aking kalungkutan. Ayokong pati sila ay nabibigatan din sa mga iniisip ko. Ayoko nang mandamay ng iba. Ako nang bahala sa lahat, sa aking sarili, sa aking buhay. Pilit kong kakayanin ang lahat ng ito.
Sa pagpasok ng 2010, hindi ko maiwasang malungkot ng todo. Gustuhin ko mang iwanan lahat ng iniisip ko noong 2009, wala akong magawa dahil parang nakadikit na ito sa akin ng parang linta. Kasabay ng pagpasok ng bagong taon ay ang patuloy kong pagninilay sa lahat ng nangyari, nangyayari at mangyayari sa aking buhay.
Nais ko nang magpaalam sa taong 2009 at sa lahat ng hindi magandang alaalang iniwan sa akin ng taong ito, pero tila ayaw niyang magpaalam sa akin at patuloy niya akong guguluhin.
Panahon lang ang kakailanganin ko, marahil. Meron muli akong isang buong bagong taon. Bagong taon para ayusin, baguhin at ilagay sa tama ang lahat.
Patuloy akong umaasa.
Aaminin ko, hindi talaga naging maganda ang taong ito para sa akin. Sunod-sunod na nagsisulputan na parang kabuti ang mga problema ko sa buhay. Hindi pa natatapos ang isa ay mayroon na namang isa, kung hindi dalawa, ang mabubuo. Napakaraming rebelasyon ang muling nabuhay at gumulo sa akin. Pagsabay-sabayin mo na silang lahat.
Ang taong ito ay masasabi kong pinaka-emo ko nang taon.
Ano bang magagawa ko? Hindi ko naman kayang ikulong na lang lahat ng nararamdaman ko sa aking sarili at unti-unting mabaliw na lamang sa kaiisip. Kailangan ko ng mapaglalabasan ng sama ng loob, pero madalas ay hindi ko iyon magawa sapagkat ayoko nang maglabas ng sama ng loob sa mga tao dahil ayoko namang nadadamay sila sa aking kalungkutan. Ayokong pati sila ay nabibigatan din sa mga iniisip ko. Ayoko nang mandamay ng iba. Ako nang bahala sa lahat, sa aking sarili, sa aking buhay. Pilit kong kakayanin ang lahat ng ito.
Sa pagpasok ng 2010, hindi ko maiwasang malungkot ng todo. Gustuhin ko mang iwanan lahat ng iniisip ko noong 2009, wala akong magawa dahil parang nakadikit na ito sa akin ng parang linta. Kasabay ng pagpasok ng bagong taon ay ang patuloy kong pagninilay sa lahat ng nangyari, nangyayari at mangyayari sa aking buhay.
Nais ko nang magpaalam sa taong 2009 at sa lahat ng hindi magandang alaalang iniwan sa akin ng taong ito, pero tila ayaw niyang magpaalam sa akin at patuloy niya akong guguluhin.
Panahon lang ang kakailanganin ko, marahil. Meron muli akong isang buong bagong taon. Bagong taon para ayusin, baguhin at ilagay sa tama ang lahat.
Patuloy akong umaasa.
No comments:
Post a Comment