Napakasarap sa pakiramdam ang makasamang muli ang mga taong hindi mo nakita ng 6-7 taon. Tipong, habang kasama mo sila, pakiramdam mo ay bumabalik ka sa panahon noong huli kayong nagkasama. Mga panahong, ang sarap alalahanin dahil wala kayong ibang iniinda noong mga panahong iyon, panay ang kaligayahan lamang ng isa't isa.
Muli kong nakasama ang aking mga kaibigan noong elementarya ako noong isang gabi. Halos hindi ko makilala ang ilan sa kanila. Nakakapanibago. Parang dati lang eh naroon kami sa isang makipot na damuhan sa pagitan ng dalawang building sa Miriam, naglalaro at naghaharutan. Yung dalawa sa amin nanunungkit ng bunga ng Macopa, at nang nakasungkit sila ng isang malaki at magandang Macopa, di sinasadyang nasipa ko ito. Haha. Galit na galit sa akin ang aking mga kaibigan, sabi nila ay kakainin dapat nila iyon kaya lang dahil sinipa ko na, ayaw na raw nila. Haha.
Natutuwa ako sa tuwing naaalala ko ang alaala kong iyon kasama ang aking mga kaibigan. Isa yan sa mga napakalinaw kong alaala sa aking isipan na malamang ay hindi ko na malilimutan magpakailan man. Sa tuwing naaalala ko ang alaalang ito, sari-saring ibang alaala pa ang matatandaan ko, mga alaalang lubos na nagpapasaya sa akin, subalit nagpapalungkot din.
Masayang alalahanin ang mga alaala lalo na't kung maganda ang mga ito. Matatawa ka na lamang sa mga kung ano-anong kalokohang nagawa mo at ng iyong mga kaibigan at kung ano-ano pa. Subalit, hindi purong kaligayahan ang dala nito sa akin. Kasama nito ay lungkot, madalas ay mas nangingibabaw pa ito sa kaligayahang nararamdaman ko.
Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng mga bagay na iyon, at kailan man ay hinding-hindi mo na iyon mababalikan. Mananatili na lamang siya sa iyong nakaraan, nakatago, minsan maaalala mo, madalas hindi. Nagbabanta ang unti-unting pagkabura nito sa iyong isipan. Nakalulungkot isipin ang mga masasayang alaala mo noon sapagkat alam mong hindi mo na maibabalik ang lahat ng iyon. hindi mo na maibabalik ang kahapon. Hindi mo na rin ito magbabago sapagkat tapos na iyon, nangyari na iyon lahat. Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng masasayang araw na iyon. Iisipin mo na sana hindi na lamang natapos lahat ng iyon, malulungkot ka nanaman.
"Mga panahon at pagkakataon, maibabalik ba ang kahapon?" Isang linya mula sa kantang Kanlungan ni Noel Kabangon.
Nalulungkot ako sa tuwing naririnig ko ang kantang iyon. Bakit? Hindi lamang dahil sa napakagandang liriko ng kantang iyon kundi dahil kakabit ng kantang iyon ang isang alaala ko noong bata pa ako. Iyon ay ang huling "turnover" ko sa Miriam. Naaalala ko naroon kami sa covered courts, gabi na iyon. May ipinalabas na video ng aming batch. Puno iyon ng litrato, mga litrato ng mga klase namin simula noong grade 1 kami hanggang grade 7. Mayroon pa roong halo-halong litrato ng bawat isa sa iba't ibang okasyong naganap sa buong buhay namin sa elementarya. Mistula siyang isang "summary" ng 7 taon naming pamamalagi sa elementarya. Naroon lahat, ika nga. Ang kantang Kanlungan ang background music ng videong iyon. Tandang-tanda ko pa, napakaraming umiyak sa amin noon. Yung mga katabi ko, sa harap, likod. Pati ako mangiyak-ngiyak na, nagpipigil lang ako.
Nakakamiss talaga. Hanggang ngayon hindi ako maka-usad sa alaala kong ito. Parang paggraduate ko ng elementarya ay tumigil na ang ikot ng mundo ko. Parang ngayong kolehiyo lang ako ulit umusad and mundo kong tumigil ng humigit kumulang apat na taon.
Subalit, sa muling pag-ikot ng aking mundo, kasabay nito ang pagmumulto ng aking nakaraan na hanggang ngayon ay hindi ko matanggap-tanggap. Muling nabuhay at nasariwa ang aking mga masasayang alaala na guguluhin lamang ang aking pag-iisip at magdudulot ng labis na kalungkutan at panghihinayang sa akin. Isama na rin natin dito ang "series of unfotunate events" na naganap sa aking buhay noong panahong iyon, na siyang nagdulot ng lahat ng pagbabago, panghihinyang at kalungkutan sa aking buhay na hanggang ngayon ay patuloy na gumagambala sa aking isipan.
Muli kong nakasama ang aking mga kaibigan noong elementarya ako noong isang gabi. Halos hindi ko makilala ang ilan sa kanila. Nakakapanibago. Parang dati lang eh naroon kami sa isang makipot na damuhan sa pagitan ng dalawang building sa Miriam, naglalaro at naghaharutan. Yung dalawa sa amin nanunungkit ng bunga ng Macopa, at nang nakasungkit sila ng isang malaki at magandang Macopa, di sinasadyang nasipa ko ito. Haha. Galit na galit sa akin ang aking mga kaibigan, sabi nila ay kakainin dapat nila iyon kaya lang dahil sinipa ko na, ayaw na raw nila. Haha.
Natutuwa ako sa tuwing naaalala ko ang alaala kong iyon kasama ang aking mga kaibigan. Isa yan sa mga napakalinaw kong alaala sa aking isipan na malamang ay hindi ko na malilimutan magpakailan man. Sa tuwing naaalala ko ang alaalang ito, sari-saring ibang alaala pa ang matatandaan ko, mga alaalang lubos na nagpapasaya sa akin, subalit nagpapalungkot din.
Masayang alalahanin ang mga alaala lalo na't kung maganda ang mga ito. Matatawa ka na lamang sa mga kung ano-anong kalokohang nagawa mo at ng iyong mga kaibigan at kung ano-ano pa. Subalit, hindi purong kaligayahan ang dala nito sa akin. Kasama nito ay lungkot, madalas ay mas nangingibabaw pa ito sa kaligayahang nararamdaman ko.
Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng mga bagay na iyon, at kailan man ay hinding-hindi mo na iyon mababalikan. Mananatili na lamang siya sa iyong nakaraan, nakatago, minsan maaalala mo, madalas hindi. Nagbabanta ang unti-unting pagkabura nito sa iyong isipan. Nakalulungkot isipin ang mga masasayang alaala mo noon sapagkat alam mong hindi mo na maibabalik ang lahat ng iyon. hindi mo na maibabalik ang kahapon. Hindi mo na rin ito magbabago sapagkat tapos na iyon, nangyari na iyon lahat. Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng masasayang araw na iyon. Iisipin mo na sana hindi na lamang natapos lahat ng iyon, malulungkot ka nanaman.
"Mga panahon at pagkakataon, maibabalik ba ang kahapon?" Isang linya mula sa kantang Kanlungan ni Noel Kabangon.
Nalulungkot ako sa tuwing naririnig ko ang kantang iyon. Bakit? Hindi lamang dahil sa napakagandang liriko ng kantang iyon kundi dahil kakabit ng kantang iyon ang isang alaala ko noong bata pa ako. Iyon ay ang huling "turnover" ko sa Miriam. Naaalala ko naroon kami sa covered courts, gabi na iyon. May ipinalabas na video ng aming batch. Puno iyon ng litrato, mga litrato ng mga klase namin simula noong grade 1 kami hanggang grade 7. Mayroon pa roong halo-halong litrato ng bawat isa sa iba't ibang okasyong naganap sa buong buhay namin sa elementarya. Mistula siyang isang "summary" ng 7 taon naming pamamalagi sa elementarya. Naroon lahat, ika nga. Ang kantang Kanlungan ang background music ng videong iyon. Tandang-tanda ko pa, napakaraming umiyak sa amin noon. Yung mga katabi ko, sa harap, likod. Pati ako mangiyak-ngiyak na, nagpipigil lang ako.
Nakakamiss talaga. Hanggang ngayon hindi ako maka-usad sa alaala kong ito. Parang paggraduate ko ng elementarya ay tumigil na ang ikot ng mundo ko. Parang ngayong kolehiyo lang ako ulit umusad and mundo kong tumigil ng humigit kumulang apat na taon.
Subalit, sa muling pag-ikot ng aking mundo, kasabay nito ang pagmumulto ng aking nakaraan na hanggang ngayon ay hindi ko matanggap-tanggap. Muling nabuhay at nasariwa ang aking mga masasayang alaala na guguluhin lamang ang aking pag-iisip at magdudulot ng labis na kalungkutan at panghihinayang sa akin. Isama na rin natin dito ang "series of unfotunate events" na naganap sa aking buhay noong panahong iyon, na siyang nagdulot ng lahat ng pagbabago, panghihinyang at kalungkutan sa aking buhay na hanggang ngayon ay patuloy na gumagambala sa aking isipan.
No comments:
Post a Comment