Wasak na Pamilya

Dumating na ang isa sa mga araw na kinatatakutan ko noon pa; ang pagkawasak ng aming pamilya.

Lumaki kami ng aking kapatid na sanay na nakaririnig ng mga sigawan araw-araw, sa 3-4 buwan sa isang taon na namamalagi ang aming ama sa aming tahanan. Wala na lamang sa amin iyon, parang parte na ng normal na buhay namin. Pagkatapos ng sigawan ay tatahimik ang buong kabahayan, pero muling iingay sa susunod na araw.

Subalit, iba ang mga pangyayari nitong nakaraang araw. Isang araw na dapat sana ay espesyal sapagkat wedding anniversary ng aking mga magulang. Nagkaroon ng isang away, ito'y lumaki, at maraming tao ang nadamay. Ang aking ama, ina, ina ng aking ina, ang kapatid ko, at ako. Maraming luha ang dumaloy. Galit na galit ang lahat. Ang huling napag-usapan na lamang ay ang kung anong gagawin ng mga galit at ayaw sa aking ama.

"Umalis sa bahay ko ang lahat ng ayaw sumunod sa akin. Bahala kayo sa buhay niyo." Sabi ng haligi ng tahanan.

Pinapili na kaming dalawang magkapatid kung kanino sasama. May mga plano na kung saan lilipat ng bahay, kung anong mga kailangang gawin pagtapos ko ng pag-aaral, kung anong mga kailangang gawin upang makaraos ng hindi kumpleto ang pamilya.

Noong bata pa lang ako at hindi pa naipapanganak ang aking nakababatang kapatid, mulat na ako sa mga ganitong pangyayari. Sariwang-sariwa pa nga sa aking alaala ang isang napakalaking away ng aking magulang noon na muntik na ring humantong sa ganito, subalit hindi naman natuloy.

Ngayon, hindi ko alam kung matutuloy ang lahat ng planong plinano ng bawat isa rito sa bahay. Isang araw matapos ang away na iyon, wala pa ring nagaganap na matinong usapan sa bahay na ito. Nababalutan ng katahimikan ang buong bahay at walang buhay.

At ako, anong gagawin ko at ng aking nakababatang kapatid? Hindi ko alam kung anong iisipin ko, kung anong gagawin ko o kung anong sasabihin ko. Litong-lito na talaga ako. Hindi ko alam kung hanggang kailan magtatagal ang sitwasyon naming ito, o kung tuluyan na ba talagang mapuputol ang aming samahan at mawawasak ang pamilya ko.

Maling Desisyon

Nagkamali nga ba ako sa naging desisyon ko?

Kay tagal kong pinag-isipan ang bagay na iyon, kay raming tao akong ginambala para lamang matulungan akong makapagdesisyon. Sa huli, akala ko ang desisyon na ginawa ko ay ang tama.

Pero bakit ngayon, nakakaramdam ako ng pagsisisi? Ito ang ninais ko, ito ang bunga ng pagdedesisyon ko na akala ko ay magpapanatag ng loob ko. Pero mukhang nagkamali ako.

Nagkamali nga ba kaya ako sa naging desisyon ko?

Hindi pa man nagsisimula ang lahat ay heto na ako, nagsisisi. Wala pa mang nangyayari ay heto na ako, hindi na mapakali. Paano pa kaya kung magsimula na ang lahat? Paano na kapag dumating na ang araw na iyon? Ano na lamang ang gagawin ko at iisipin ko?

Wala na akong ibang magagawa kundi tanggapin ang lahat ng ito. Ito ang naging desisyon ko noon, kailangang panindigan ko ito ngayon. Wala na itong atrasan, wala nang ibang magagawa pa.

Ang kailangan ko ngayon ay tulong, tulong sa pangungumbinsi sakin na tama ang naging desisyon ko, at tama ang ginagawa ko.

Kapakanan ng Ibang Tao Kapalit ng Iyong Kaligayahan

Kung ikaw ay papipiliin, anong mas pipiliin mo?

Ang kasiyahan mo, o ang kapakanan ng ibang tao?

Kapag pinili mo ang kasiyahan mo, lumalabas na isa kang makasariling tao. Sarili mo lang ang iniisip mo at wala kang pakialam sa iba. Parang iiwan mo na lamang sila sa ere para lang makuha mo ang gusto mo. Masaya ka nga, pero dadalhin naman ng konsensiya mo ang pagpili mo sa kasiyahan mo kaysa sa ibang tao.

Kapag pinili mo ang kapakanan ng ibang tao, para kang nagpapakamartyr. Uunahin mo ang iba kaysa sa kagustuhan mo talaga? Kahit na sa isip at puso mo'y hindi mo talaga tanggap ang iyong ginagawa? Hindi mo lamang niloloko ang sarili mo, kundi pati ang ibang tao.

Kung ganito ang kahahantungan ng dalawang pagpipilian, anong pipiliin mo? O, may pipiliin ka pa ba sa dalawa kung alam mo namang parehong negatibo ang kahahantungan nila?

Kung konsensiya lang naman ang basehan ng iyong desisyon, mabuting huwag mo na lang pairalin ang iyong konsensiya, ayon sa Pilosopiya. Bakit? Kasi, ang pagdedesisyon na dala ng konsensiya ay may kaakibat na pagpapasa ng surot ng dibdib. Bakit ka nga ba nakokonsensiya? Hindi ba dahil iyon sa surot ng iyong dibdib? Kapag nagdesisyon ka dahil sa pagkakonsensiya mo, ang surot ng iyong dibdib ay maipapasa sa ibang tao. Matatanggal nga ang surot sa iyong dibdib, pero ibang tao naman ang magdadala nito. Gugustuhin mo ba iyon?

Kahit anong piliin mo, wala pa ring magandang maidudulot ang pareho. Ang batayan na lamang ngayon ay, piliin ang kung anong mas maraming magandang maidudulot, labag man o hindi ito sa loob mo.

Magulo

Kay tagal na rin pala nung huling nakapaglabas ako ng mga hinaing ko sa blog na ito. At ngayon, sa tingin ko, mas mangingibabaw ang mga hindi magagandang hinaing ko kaysa sa mga masasayang pangyayari sa buhay ko.

Magulo, yan ang tamang salita para ilarawan ang lahat ng nangyayari ngayon. Hindi ko alam kung anong meron sa buwan ng nobyembre, pero lagi na lang, taon-taon, tuwing buwan na ito lumalabas lahat ng problema ko sabay sabay. :|

Wala talaga akong gustong pag-usapan ngayon, o, wala akong gustong ilantad sa lahat ng iniisip ko. Itatago ko na lamang ang lahat hanggat kaya ko. Mananahimik muna ako at lalayo.

Bitiw

Dati, normal lang tayong magkakilala. Bihira magkita, bihira mag-usap.

Mag-uusap kung may kailangan ang isa sa isa, o kung may sasabihin na mahalaga.

Ganoon lang tayo noon, parang wala lang. Trabaho lang ang nagdurugtong sating dalawa.

Hindi magkaibigan, hindi malapit sa isa't isa, simpleng magkakilala lamang.

Subalit sinong mag-aakala na sa loob lamang ng isang araw ay magbabago ang tingin ko sa iyo?

Isang araw lang, isang gawi, isang tingin. Iisa lamang.

Nakabitiw ako ng tuluyan sa mahigpit kong pagkakakapit sa isang bato sa gilid ng malalim na bangin.

Napakalalim ng bangin, at patuloy akong nahuhulog. Palalim ng palalim.

Napakabilis ng mga pangyayari.

Napakabilis din ng aking pagbitiw.

Napakabilis ng aking pagkahulog.

Ngayong ako'y tuluyan nang nahulog sa bangin na iniiwasan ko, hindi ko na naman alam ang aking gagawin.

Parang kailan lamang nang huli kong maramdaman ang pakiramdam na ito.

Ngunit sa ngayon, ang masasabi ko lamang ay:

Masaya ako sa nangyaring ito.

Kahit di pa tayo ganoon kalapit sa isa't isa, mayroon tayong isang buong taon para magawa iyon.

Kaya lamang, isang taon na lamang tayo magkakasama, sayang.

Pero wala akong pakialam ngayon sa oras at panahon.

Basta, masaya lang talaga ako na naging parte ka na ng buhay ko.

Makatutulong ka sa akin upang tuluyan ko nang malimutan ang nakaraan.

Bakit Ako Nasasaktan?

Bakit ako nasasaktan ngayon, kung matagal ko nang naisapuso na wala na akong pagtingin sa iyo?

Bakit ako nasasaktan ngayon, kung matagal ko nang itinaga sa bato na wala na akong nararamdaman para sa iyo?

Bakit ako nasasaktan ngayon, ngayong matagal na kitang tinanggalan ng puwang sa puso ko?

Hindi ko maintindihaaaaaan.

Okay na ako. Okay na okay na. Oo nagkikita tayo paminsan-minsan, nagkakausap at nagkakatext minsan. Pero wala na lang iyong lahat para sa akin. Tuloy-tuloy lang ang buhay habang paunti-unting nagmomove on. Magkaibigan kung magkaibigan, hanggang doon lamang.

Kung ganoon, bakit ganito ang nararamdaman ko ngayon? Nakita lang kita.. na may kasamang iba.. hindi ko na naman maipaliwanag ang nararamdaman ko.

Sigh. Magbibilang na lamang muli ako ng ilang araw/linggo/buwan.

Kasalanan ko nga ba ang lahat?

Yan ang isa sa mga napakalaking tanong na bumabagabag sa akin simula nang magsulputan ang mga problema ko sa isang aspeto ng aking buhay.

Sabi ko noon sa isa kong kaibigan, "Hindi, hindi sa aking kamay at sa napakaiksing termino ko tayo babagsak. AYOKO. Hindi mangyayari iyon."

Bago ko pa man paunlakan ang isang napakalaking pabor sa akin na pinag-isipan ko ng kalahating taon, naisip ko na lahat ng pwedeng mangyari kung sakali mang um-OO ako sa pabor na iyon. Naisip ko lahat ng maganda at pangit na maaari ngang mangyari. Di ko akalain na sa lahat ng pwedeng mangyari ay yung pangit pa talaga ang lalamang.

Hindi ko ginustong mangyari ito, hindi talaga. Hindi ko gusto lahat ng nangyayari ngayon.

Ngayong nangyari na lahat ng masamang pwedeng mangyari, ito ang tanong ko:

"Kasalanan ko nga ba ang lahat ng ito?"

Pilit kong kinukumbinsi ang sarili ko na hindi, hindi ko kasalanan ang lahat ng ito. Kung tutuusin ay wala naman akong ginawa kundi gawin lamang ang aking trabaho ng maayos. Pero, may malaking parte sakin ang nagsasabing oo, kasalanan ko nga ang lahat ng ito.

Bakit ko nasabi iyon? Kasi sa isip ko, hindi sana mangyayari ang lahat ng ito kung pinagsabihan ko ang iba. Hindi sana mangyayari ang lahat ng ito kung gumawa ako ng hakbang bago pa man lumaki ang problema. Wala sana kaming problema ngayon kung hindi ko pinabayaang humantong sa ganito ang mga bagay-bagay.

Ito na marahil ang pinakamalaking pagkakamali na nagawa ko sa aking organisasyon.

Hindi ko ginustong mangyari ang lahat ng ito.

Patawad sa inyo. Patawad kung binigo ko man kayo.