Mabuti pa ang hangin, napapansin kahit minsan.
Kahit na hindi mo nakikita, nararamdaman mo ang hangin. Mararamdaman mo ang lamig nito habang ito'y dumadaan, at ang ginhawa na dala rin nito.
Buti pa ang hangin, napupuna pa ng tao.
Eh ako?
Minsan kasi naiisip ko na parang wala akong halaga sa ibang tao. Sa katunayan nga eh hindi lang minsan kung maramdaman ko iyon. Halos palagi.
Daig ko pa ang hangin.
KSP na kung KSP, pero nalulungkot talaga ako kapag nararamdaman kong wala akong halaga para sa iba, yung tipong parang hindi ka nila kailangan. Para bang walang pinagkaiba kung nariyan ka o wala. Para ka lang hangin, umaaligid-aligid, bihirang napapansin ng tao lalo na kung abala sila sa kung ano man.
Nalulungkot ako. Ayokong nararamdaman ang ganitong pakiramdam, para bang nag-iisa ka sa mundo at walang may kailangan sa iyo.
Ayoko na. Pakiramdam ko ay unti-unting nawawala ang mga taong mahalaga at malapit sa akin.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment