Bakit nga ba gumawa ulit ako ng isa pang blog? Meron na nga akong isa eh, sa livejournal. Eh bakit gumawa pa ako?
Ewan. Malay. Hindi ko alam.
Bigla na lang pumasok sa isip ko na parang gusto kong gumawa ng isa pa.
Wala lang. Yung isa kong blog kasi, ingles ang lenguaheng ginagamit ko kapag gumagawa ako ng blog post. Tapos, wala nang ibang nakakakita o nakababasa ng mga gawa ko roon maliban sa akin dahil sinadya ko talagang gawing pribado ang blog na yun.
Kaya heto, gumawa ako ng isang pang blog na maipapakita ko sa publiko, na mababasa ng kahit na sino. Ginawa ko ang blog na ito kahit na sa totoo lang, ayoko talaga.
Ang labo ko talaga kahit kailan.
Ginawa ko ang blog na ito kahit na ayoko dahil naisip ko na masyado na akong nagiging makasarili. Lahat na lang ng mga iniisip ko, tinatago ko na lang sa aking sarili o di kaya'y inilalagay ko sa pribado kong blog. Walang nakakaalam sa takbo ng aking isipan maliban sa akin at ilang mga taong mabibilang mo sa isang kamay ang dami.
Magbabago na ako. Ipaaalam ko sa buong mundo ang mga laman ng aking isipan. Hindi na ako magiging makasarili. Sawang-sawa na akong maging makasarili. Ano ngayon kung malaman ng mga tao ang laman ng aking isipan? Hindi naman nila ako kilala.
Makabubuti rin para sa akin ang ganito, ang mayroong napaglalabasan ng sama ng loob o kaya naman ay mapaglalabasan ng kahit na anong bumubulabog sa aking isipan. Mas gagaan ang pakiramdam ko, mababawasan ang lungkot na madalas kong nararamdaman. Mahirap na, baka sa sobrang pagtatago ko ng aking mga emosyon at iniisip, bigla na lang ako mabaliw. Ayoko namang mangyari yun.
Tama na muna itong mga nasabi ko ngayon. Marami pa akong kailangang gawin. Sapat na ang mga nailabas kong saloobin sa araw na ito. Sa susunod na lang ulit.
Ewan. Malay. Hindi ko alam.
Bigla na lang pumasok sa isip ko na parang gusto kong gumawa ng isa pa.
Wala lang. Yung isa kong blog kasi, ingles ang lenguaheng ginagamit ko kapag gumagawa ako ng blog post. Tapos, wala nang ibang nakakakita o nakababasa ng mga gawa ko roon maliban sa akin dahil sinadya ko talagang gawing pribado ang blog na yun.
Kaya heto, gumawa ako ng isang pang blog na maipapakita ko sa publiko, na mababasa ng kahit na sino. Ginawa ko ang blog na ito kahit na sa totoo lang, ayoko talaga.
Ang labo ko talaga kahit kailan.
Ginawa ko ang blog na ito kahit na ayoko dahil naisip ko na masyado na akong nagiging makasarili. Lahat na lang ng mga iniisip ko, tinatago ko na lang sa aking sarili o di kaya'y inilalagay ko sa pribado kong blog. Walang nakakaalam sa takbo ng aking isipan maliban sa akin at ilang mga taong mabibilang mo sa isang kamay ang dami.
Magbabago na ako. Ipaaalam ko sa buong mundo ang mga laman ng aking isipan. Hindi na ako magiging makasarili. Sawang-sawa na akong maging makasarili. Ano ngayon kung malaman ng mga tao ang laman ng aking isipan? Hindi naman nila ako kilala.
Makabubuti rin para sa akin ang ganito, ang mayroong napaglalabasan ng sama ng loob o kaya naman ay mapaglalabasan ng kahit na anong bumubulabog sa aking isipan. Mas gagaan ang pakiramdam ko, mababawasan ang lungkot na madalas kong nararamdaman. Mahirap na, baka sa sobrang pagtatago ko ng aking mga emosyon at iniisip, bigla na lang ako mabaliw. Ayoko namang mangyari yun.
Tama na muna itong mga nasabi ko ngayon. Marami pa akong kailangang gawin. Sapat na ang mga nailabas kong saloobin sa araw na ito. Sa susunod na lang ulit.
No comments:
Post a Comment