Kalungkutan at Kasiyahan

Bakit ba nakararanas pa ang tao ng kalungkutan?

Sa ayaw at sa gusto natin.. may darating pa rin na mga bagay o tao sa buhay natin na sadyang magpapalungkot sa atin. Hindi ba nakakainis? Hindi naman natin hinahanap yung mga bagay o tao na iyon pero bigla na lang susulpot sa buhay natin, at magdadala ng kalungkutan.

Sana mayroong paraan upang harangan lahat ng nakalulungkot na bagay na darating sa buhay natin. Sa ganoong paraan, hindi na magkakaroon ang tao ng dahilan para malungkot dahil ayun na nga, wala nang ikalulungkot pa ang tao. Masaya na lang lagi, masaya. Pero minsan, sa ibang tao, mismong ang pinanggagalingan ng kasiyahan ang siya ring pinanggagalingan ng kanilang kalungkutan..

Bakit kailangang maging isa ang pinanggagalingan ng aking kasiyahan at kalungkutan?

Isa nanamang tanong na bumabagabag sa akin. Matagal ko na itong naisip, nalimutan ko na nga eh. Pero kanina, bigla na lang ulit itong pumasok sa aking isipan at muli nanamang nanggulo.

Hindi ko akalain na posibleng mangyari ang ganoon, ang iisa ang pinanggagalingan ng kasiyahan at kalungkutan ng isang tao. Napaka-wirdo. Parang baliw lang. Madalas naiisip ko, ano nga bang nangingibabaw, kasiyahan o kalungkutan? O.. pantay? Hindi, sigurado akong hindi pantay. Dahil kung pantay lang ang kasiyahan at kalungkutan na naidudulot ng bagay o taong tinutukoy ko, hindi ba dapat ay wala na akong emosyon ngayon? Pantay eh. Ibig sabihin walang nangingibabaw, o kaya naman ay parehong nangingibabaw.

Sa ngayon, pareho kong nararamdaman ang kasiyahan at kalungkutan na dulot ng bagay o taong iyon. Subalit, may isang emosyon na nagingibabaw at nasasapawan ang isa. Ang emosyon na iyon ang kumokontrol sa akin ngayon.

May bago nanaman akong pagkakabilangguan. Nadagdagan nanaman ang pagkahabahabang listahan ko.

Ngayon, napagtanto ko na matagal na pala akong bilanggo ng aking emosyon. At sa bilangguang iyon, kasama na ako sa pila ng mga bilanggong malapit nang bitayin.