"Ano kayang ibig sabihin ng lahat ng iyon?"
Walang araw ang lumipas na hindi ko tinanong sa sarili ko ito. Simula nang magsimulang mangyari ang mga kakaibang pangyayari na iyon, hindi na ako natahimik. Ano nga ba kasing ibig sabihin ng lahat ng iyon? Bakit ngayon, patuloy pa rin na umuulit at nadadagdagan ang mga pangyayaring iyon?
Ang gulo-gulo ng isip ko. Hindi ko talaga maiwasan na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kahit na marami akong ibang iniisip at ginagawa, sasagi't sasagi sa isipan ko ang mga iyon. Paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko yung mga pangyayari, paulit-ulit, parang sirang plaka. Play-Rewind-Play-Rewind-Play----STOP. Ngunit kahit na ganoon, kailan ma'y hindi ako nagsawa.
Ang ikinaiinis ko lamang ay hanggang ngayon, hindi ko alam kung ano nga ba ang tunay na emosyon na nangingibabaw sa akin sa tuwing naiisip ko ang lahat ng iyon. Minsan natutuwa ako, madalas hindi. Nakapagbibigay saya sa akin ang lahat ng iyon. Sa katunayan pa nga ay isa yun sa mga iilang bagay sa buhay ko na nakapagpapasaya sa akin. Subalit minsan, hindi ko maiwasang makaramdam din ng lungkot dahil doon. Malabo. Napakalabo ko.
Bakit ba kasi kailangan may mangyaring mga bagay na magpapagulo lamang ng isipan ko? Napakarami ko na ngang iniisip, dadagdag pa lahat ng iyon. Ang lubos na kaligayahan na nakukuha ko roon ay unti-unti nang nagiging kalungkutan ngayon.
Siguro, mas mabuti kung pigilan ko muna ang aking sarili na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kailangan ko munang pagpahingain ang aking isipan at burahin ng tanong na "Ano kayang ibig sabihin ng lahat ng iyon? roon". Pagod na pagod na ang isipan ko, pagod na pagod na sa kaiisip sa mga bagay na sa tingin ko naman ay hindi ko naman dapat masyadong binibigyan pansin, mga bagay na hindi naman gaano karapat-dapat ng paglaanan ng oras upang pag-isipan. Kung patuloy kong pag-iisipan ang lahat ng mga bagay na gumugulo sa akin, mas lalo pa itong magiging magulo at malabo.. Mas lalo akong mahihirapang makahanap ng kasagutan sa tanong na walang tigil na bumubulabog sa akin.
Maghintay ang tamang gawin. Maghintay ng sagot sa tanong na iyon at huwag unahan ang pagsagot dito. Walang maidudulot ang pag-iisip ng kung ano-anong posibleng sagot na panay hula lamang at walang kasiguraduhan. Niloloko ko lamang ang sarili ko. NILOLOKO.
(sorry sa paulit-ulit na paggamit ko ng salitang "iyon". Yun lang kasi ang tanging paraan para masabi ko ang gusto kong sabihin.)
Walang araw ang lumipas na hindi ko tinanong sa sarili ko ito. Simula nang magsimulang mangyari ang mga kakaibang pangyayari na iyon, hindi na ako natahimik. Ano nga ba kasing ibig sabihin ng lahat ng iyon? Bakit ngayon, patuloy pa rin na umuulit at nadadagdagan ang mga pangyayaring iyon?
Ang gulo-gulo ng isip ko. Hindi ko talaga maiwasan na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kahit na marami akong ibang iniisip at ginagawa, sasagi't sasagi sa isipan ko ang mga iyon. Paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko yung mga pangyayari, paulit-ulit, parang sirang plaka. Play-Rewind-Play-Rewind-Play----STOP. Ngunit kahit na ganoon, kailan ma'y hindi ako nagsawa.
Ang ikinaiinis ko lamang ay hanggang ngayon, hindi ko alam kung ano nga ba ang tunay na emosyon na nangingibabaw sa akin sa tuwing naiisip ko ang lahat ng iyon. Minsan natutuwa ako, madalas hindi. Nakapagbibigay saya sa akin ang lahat ng iyon. Sa katunayan pa nga ay isa yun sa mga iilang bagay sa buhay ko na nakapagpapasaya sa akin. Subalit minsan, hindi ko maiwasang makaramdam din ng lungkot dahil doon. Malabo. Napakalabo ko.
Bakit ba kasi kailangan may mangyaring mga bagay na magpapagulo lamang ng isipan ko? Napakarami ko na ngang iniisip, dadagdag pa lahat ng iyon. Ang lubos na kaligayahan na nakukuha ko roon ay unti-unti nang nagiging kalungkutan ngayon.
Siguro, mas mabuti kung pigilan ko muna ang aking sarili na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kailangan ko munang pagpahingain ang aking isipan at burahin ng tanong na "Ano kayang ibig sabihin ng lahat ng iyon? roon". Pagod na pagod na ang isipan ko, pagod na pagod na sa kaiisip sa mga bagay na sa tingin ko naman ay hindi ko naman dapat masyadong binibigyan pansin, mga bagay na hindi naman gaano karapat-dapat ng paglaanan ng oras upang pag-isipan. Kung patuloy kong pag-iisipan ang lahat ng mga bagay na gumugulo sa akin, mas lalo pa itong magiging magulo at malabo.. Mas lalo akong mahihirapang makahanap ng kasagutan sa tanong na walang tigil na bumubulabog sa akin.
Maghintay ang tamang gawin. Maghintay ng sagot sa tanong na iyon at huwag unahan ang pagsagot dito. Walang maidudulot ang pag-iisip ng kung ano-anong posibleng sagot na panay hula lamang at walang kasiguraduhan. Niloloko ko lamang ang sarili ko. NILOLOKO.
(sorry sa paulit-ulit na paggamit ko ng salitang "iyon". Yun lang kasi ang tanging paraan para masabi ko ang gusto kong sabihin.)
No comments:
Post a Comment