Muli akong nakalimot. Nakalimot ng halos isang buong araw.
Nagawa kong kalimutan ang lahat-lahat kahit sandali lamang. Nagawa kong kalimutan ang mga bagay-bagay na halos isang buwan nang bumabagabag sa akin at halos walang tigil na gumugulo sa aking isipan.
Inilaan ko lamang ang atensyon ko sa kung anu-anong bagay at hayun, nakalimot ako saglit.
Subalit ngayon, heto nanaman. Nagbabalik nanaman ang lahat ng lungkot sa akin. Unti-unting naaalala ang lahat ng mga nangyayari, humaharap sa akin ang realidad na pilit kong iniiwasan at tinatalikuran.
Kailangan kong makalimot muli, kahit sandali lang.
At kung pwede ay, manatili na lamang ako ganoon, huwag na sanang bumalik sa aking isipan ang mga bagay na nais kong kalimutan. Nais ko na lamang ibaon sa limot ang lahat nang iyon, ayoko na sanang maalala pa.
Subalit imposible, dahil si tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan para hindi ako makalimot. Si tadhana mismo ang kumakalaban sa akin at kinakalaban ko.
Nagawa kong kalimutan ang lahat-lahat kahit sandali lamang. Nagawa kong kalimutan ang mga bagay-bagay na halos isang buwan nang bumabagabag sa akin at halos walang tigil na gumugulo sa aking isipan.
Inilaan ko lamang ang atensyon ko sa kung anu-anong bagay at hayun, nakalimot ako saglit.
Subalit ngayon, heto nanaman. Nagbabalik nanaman ang lahat ng lungkot sa akin. Unti-unting naaalala ang lahat ng mga nangyayari, humaharap sa akin ang realidad na pilit kong iniiwasan at tinatalikuran.
Kailangan kong makalimot muli, kahit sandali lang.
At kung pwede ay, manatili na lamang ako ganoon, huwag na sanang bumalik sa aking isipan ang mga bagay na nais kong kalimutan. Nais ko na lamang ibaon sa limot ang lahat nang iyon, ayoko na sanang maalala pa.
Subalit imposible, dahil si tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan para hindi ako makalimot. Si tadhana mismo ang kumakalaban sa akin at kinakalaban ko.
No comments:
Post a Comment