Iyon na nga ba iyon?
Iyon na nga ba ang matagal ko nang hinihintay na senyales upang ako na mismo ang maunang kumilos at mag-ayos ng lahat? Panahon na nga ba para magkalinawan na at malaman ang mga kasagutan sa bawat tanong na naglalaro sa aking isipan?
Hindi ko alam kung maniniwala ba ako na ang pangyayaring iyon ay kailangan kong ituring na senyas upang kumilos na nga ako. Hindi ko pa rin alam kung tama ang naiisip kong gawin. Hindi ko alam kung ang gagawin ko ay magbubunga ng maganda o kaya naman ay magiging ugat nanaman ng aking kalungkutan.
HINDI KO ALAM.
Hindi ko alam kung gagawin ko pa nga ba iyon, o pababayaan na lamang na ganito ang lahat. Subalit, nahihirapan na ako. Nahihirapan ako sa ganitong lagay namin ngayon. Mabigat, napakabigat. Oo, nasasanay na ako. May mga oras na nawawala sa isipan ko iyon, subalit sa tuwing may makikita akong mga bagay na may kinalaman doon, mapapaisip muli ako at malulungkot.
Ayoko na. Suko na ako. Hindi ko na talaga alam kung anong dapat kong gawin ngayon. Natatakot talaga ako, natatakot ako sa mga pwedeng mangyari, sa mga magiging epekto nito, sa mga magiging reaksyon ng mga tao, natatakot ako para sa amin.
Sana, ikaw na lang ang mauna.
Nararamdaman kong pareho lang tayong naghihintayan ngayon, parehong hindi alam ang gagawin at sasabihin. *buntong-hininga*
Nangingibabaw ang takot sa akin ngayon. Sa lagay na ito, hindi ko magagawang manguna.
Patuloy akong umaasa sa iyo. At umaasa rin akong maaayos at maibabalik natin sa dati ang lahat, lalong-lalo na ang ating samahan.
Iyon na nga ba ang matagal ko nang hinihintay na senyales upang ako na mismo ang maunang kumilos at mag-ayos ng lahat? Panahon na nga ba para magkalinawan na at malaman ang mga kasagutan sa bawat tanong na naglalaro sa aking isipan?
Hindi ko alam kung maniniwala ba ako na ang pangyayaring iyon ay kailangan kong ituring na senyas upang kumilos na nga ako. Hindi ko pa rin alam kung tama ang naiisip kong gawin. Hindi ko alam kung ang gagawin ko ay magbubunga ng maganda o kaya naman ay magiging ugat nanaman ng aking kalungkutan.
HINDI KO ALAM.
Hindi ko alam kung gagawin ko pa nga ba iyon, o pababayaan na lamang na ganito ang lahat. Subalit, nahihirapan na ako. Nahihirapan ako sa ganitong lagay namin ngayon. Mabigat, napakabigat. Oo, nasasanay na ako. May mga oras na nawawala sa isipan ko iyon, subalit sa tuwing may makikita akong mga bagay na may kinalaman doon, mapapaisip muli ako at malulungkot.
Ayoko na. Suko na ako. Hindi ko na talaga alam kung anong dapat kong gawin ngayon. Natatakot talaga ako, natatakot ako sa mga pwedeng mangyari, sa mga magiging epekto nito, sa mga magiging reaksyon ng mga tao, natatakot ako para sa amin.
Sana, ikaw na lang ang mauna.
Nararamdaman kong pareho lang tayong naghihintayan ngayon, parehong hindi alam ang gagawin at sasabihin. *buntong-hininga*
Nangingibabaw ang takot sa akin ngayon. Sa lagay na ito, hindi ko magagawang manguna.
Patuloy akong umaasa sa iyo. At umaasa rin akong maaayos at maibabalik natin sa dati ang lahat, lalong-lalo na ang ating samahan.
No comments:
Post a Comment