Heto nanaman ako, binubulabog nanaman ng mga bagay na matagal ko nang natanggal sa aking isipan. Nagbabalik nanaman ang lahat, ang lahat ng mga iyon na nagpapalungkot lamang sa akin sa tuwing aking naiisip.
Nalulungkot nanaman ako dahil sa bagay na iyon.
Muling nagbalik ang pag-asa sa akin, subalit kasama naman noon ay mga pag-aalinlangan, mga tanong na hindi ko mahanapan ng kasagutan, mga alaala na hindi ko alam kung mas magbibigay saya sa akin o kalungkutan.
Hindi ko na sana naalala iyon muli. Kung kailan natututo na akong kumawala at magpakawala, tsaka ko naalala ang lahat ng mga bagay na ayoko na sanang maalala. Ngayon, maguumpisa muli ako sa pinakasimula.
Susubukan ko muli na unti-unting kumawala at magpakawala.
Hindi ko alam kung ang kumawala at magpakawala ang aayos sa problema ko ngayon, pero sa ngayon, wala akong ibang maisip na paraan kundi iyon at isa pa. Para naman din iyon sa ikabubuti ko, niya, at ng lahat.
Ano nga ba ang isa ko pang paraan na naiisip? Ang magsalita. Oo, magsalita. Hindi ko alam kung sa paraang iyon ay maaayos namin ang lahat, sapagkat hindi ko rin alam kung ang pagsasalita o pakikipag-usap ko sa kanya ay magbubunga ng maganda o ikalulungkot ko lamang.
Parehong mahirap gawin ang mga naisip kong paraan. Hindi ko tuloy alam kung gagawin ko pa nga ba itong mga ito. Bahala na siguro muna sa ngayon. Tsaka ko na ito poproblemahin kapag hindi na ako abala sa pag-aaral.
Kaya lang.. HAAAAAAY.. Nakapanghihinayang lang talaga. Nanghihinayang ako sa LAHAT. :(
Sana hindi na lamang nangyari lahat ng iyon, sana wala na lamang akong nakita, wala na lang sana siyang nakita, wala na lang sana akong nabasa, wala na lang sana siyang nabasa, wala na sana siyang nalaman, wala na sana akong nalaman, WALA NA LANG SANANG NANGYARI! Kung wala lahat ng iyon, hindi mangyayari ang lahat ng ito!
Masaya sana kami ngayon. Masayang magkasama at nagkukulitan araw-araw, nagkakwentuhan gabi-gabi, nagpapasahan ng ngiti sa tuwing kami ay nagkikita at higit sa lahat.. malayang nagpapakatotoo sa aming mga sarili, sa isa't isa at sa harap ng ibang tao.
Nalulungkot nanaman ako dahil sa bagay na iyon.
Muling nagbalik ang pag-asa sa akin, subalit kasama naman noon ay mga pag-aalinlangan, mga tanong na hindi ko mahanapan ng kasagutan, mga alaala na hindi ko alam kung mas magbibigay saya sa akin o kalungkutan.
Hindi ko na sana naalala iyon muli. Kung kailan natututo na akong kumawala at magpakawala, tsaka ko naalala ang lahat ng mga bagay na ayoko na sanang maalala. Ngayon, maguumpisa muli ako sa pinakasimula.
Susubukan ko muli na unti-unting kumawala at magpakawala.
Hindi ko alam kung ang kumawala at magpakawala ang aayos sa problema ko ngayon, pero sa ngayon, wala akong ibang maisip na paraan kundi iyon at isa pa. Para naman din iyon sa ikabubuti ko, niya, at ng lahat.
Ano nga ba ang isa ko pang paraan na naiisip? Ang magsalita. Oo, magsalita. Hindi ko alam kung sa paraang iyon ay maaayos namin ang lahat, sapagkat hindi ko rin alam kung ang pagsasalita o pakikipag-usap ko sa kanya ay magbubunga ng maganda o ikalulungkot ko lamang.
Parehong mahirap gawin ang mga naisip kong paraan. Hindi ko tuloy alam kung gagawin ko pa nga ba itong mga ito. Bahala na siguro muna sa ngayon. Tsaka ko na ito poproblemahin kapag hindi na ako abala sa pag-aaral.
Kaya lang.. HAAAAAAY.. Nakapanghihinayang lang talaga. Nanghihinayang ako sa LAHAT. :(
Sana hindi na lamang nangyari lahat ng iyon, sana wala na lamang akong nakita, wala na lang sana siyang nakita, wala na lang sana akong nabasa, wala na lang sana siyang nabasa, wala na sana siyang nalaman, wala na sana akong nalaman, WALA NA LANG SANANG NANGYARI! Kung wala lahat ng iyon, hindi mangyayari ang lahat ng ito!
Masaya sana kami ngayon. Masayang magkasama at nagkukulitan araw-araw, nagkakwentuhan gabi-gabi, nagpapasahan ng ngiti sa tuwing kami ay nagkikita at higit sa lahat.. malayang nagpapakatotoo sa aming mga sarili, sa isa't isa at sa harap ng ibang tao.
No comments:
Post a Comment