Paalam, 2009

Isang taon na naman ang lumipas. O kay bilis talaga ng takbo ng oras. Napakarami na namang nangyari, masasaya man o malulungkot, lahat iyon ay tapos na. Kailangan nang iwan iyon sa nakaraan, sa lumipas, at magpatuloy sa hinaharap.

Aaminin ko, hindi talaga naging maganda ang taong ito para sa akin. Sunod-sunod na nagsisulputan na parang kabuti ang mga problema ko sa buhay. Hindi pa natatapos ang isa ay mayroon na namang isa, kung hindi dalawa, ang mabubuo. Napakaraming rebelasyon ang muling nabuhay at gumulo sa akin. Pagsabay-sabayin mo na silang lahat.

Ang taong ito ay masasabi kong pinaka-emo ko nang taon.

Ano bang magagawa ko? Hindi ko naman kayang ikulong na lang lahat ng nararamdaman ko sa aking sarili at unti-unting mabaliw na lamang sa kaiisip. Kailangan ko ng mapaglalabasan ng sama ng loob, pero madalas ay hindi ko iyon magawa sapagkat ayoko nang maglabas ng sama ng loob sa mga tao dahil ayoko namang nadadamay sila sa aking kalungkutan. Ayokong pati sila ay nabibigatan din sa mga iniisip ko. Ayoko nang mandamay ng iba. Ako nang bahala sa lahat, sa aking sarili, sa aking buhay. Pilit kong kakayanin ang lahat ng ito.

Sa pagpasok ng 2010, hindi ko maiwasang malungkot ng todo. Gustuhin ko mang iwanan lahat ng iniisip ko noong 2009, wala akong magawa dahil parang nakadikit na ito sa akin ng parang linta. Kasabay ng pagpasok ng bagong taon ay ang patuloy kong pagninilay sa lahat ng nangyari, nangyayari at mangyayari sa aking buhay.

Nais ko nang magpaalam sa taong 2009 at sa lahat ng hindi magandang alaalang iniwan sa akin ng taong ito, pero tila ayaw niyang magpaalam sa akin at patuloy niya akong guguluhin.

Panahon lang ang kakailanganin ko, marahil. Meron muli akong isang buong bagong taon. Bagong taon para ayusin, baguhin at ilagay sa tama ang lahat.

Patuloy akong umaasa.

Ilang Araw na lang, Pasko na.

Ilang araw na lang pasko na.. pero bakit ngayon ay hindi ko pa rin maramdaman ang pagdating ng pasko?

Parang noon, madalas ay hindi ako makapaghintay sa pagsapit ng pasko, subalit ngayon ay parang wala lang. Ngayon lang ako nagkaganito.

Bukas ay gabi na ng noche buena, pero hindi ko pa rin talaga maramdaman na pasko na. Minsan na nga lang kami magpasko ng buo ang pamilya eh, na nariyan ang aking ama. Bilang sa isang kamay ang mga pagkakataong iyon.

Marahil, dala na ito ng.. napakaraming bagay na iniisip ko. Di na ako nagkaroon ng pagkakataong mapansin man lang ang panahon ng kapaskuhan.

Paskong-pasko, tapos ganito lahat ng nangyayari sa buhay ko.

*Malalim na buntong-hininga*

Marahil ay ito na ang pinakamalungkot na pasko ko sa labing-walong taon na itinagal ko sa mundong ito. Pero susubukan ko pa rin magpakasaya, kahit sapilitan lamang.

Paano kung...

Fail na lahat ng aspects ng buhay mo?

Kunwari sa...

Pamilya: Mayroon kayong matagal nang problemang hindi matapos-tapos. Ang pamilya mo vs. ang pamilya ng uncle mo sa side ng iyong ama. Walang katapusang di pagkakaintindihan, pataasan ng pride, pagiging insecured ng isa sa isa, at kung ano-ano pa. Dawit riyan ang atensiyon ng lolo't lola na hindi na malaman ang gagawin sa dalawa. Pati na rin ang isa pang anak nilang umiiwas na lang sa gulo dahil walang gustong kampihan. Pagdating sa side ng iyong ina, nariyan ang kaisa-isang kapatid niya na maituturing mo nang isang walang kwentang tao. Iniwan niya ang kaniyang asawa at apat na anak, at saka nag-asawa ng iba, di na muling nagpakita't nagparamdam. Walang magawa ang iyong ina kundi mabagabag sa kalagayan ng naiwang pamilya ng kaniyang kapatid, kaya't siya na lamang ang sumustento sa pangangailangan ng pamilya nito. At dahil doon, iyon ang madalas na dahilan ng walang tigil na pag-aaway ng magulang mo, pagkagalit ng ina ng ama mo, at pag-aaway din nilang mag-ina. Sa bagay, sino ba namang hindi maiinis sa gawaing pagsustento sa ibang pamilya, lalo na't hindi mo naman talaga responsibilidad yun. Pero sa kabilang banda, matitiis ba ng konsensiya mo ang hindi tumulong sa kadugo mo? Magagalit ang isa, magagalit ang isa pa, magagalit din ang isa pa at ang isa. Blah blah blah. Heto pa si ama na may kakaibang pag-uugali. Mainit ang ulo lagi, simpleng bagay ay palalakihin niya. Simpleng pagkakamali ay big deal na sa kaniya. Hindi makatiis ang mga anak, lalong hindi rin makatiis ang asawa. "Maghihiwalay na lang kami." Magfi-file na ng divorce ang pareho dahil sa mga problema nila sa isa't isa, subalit nagpipigil ang isa dahil natatakot siya sa magiging epekto nito sa mga anak nila. Ang isa sa dalawang anak ay nagrerebelde na lamang habang ang isa ay tuluyan nang naging manhid at nawalan na ng pakialam.

Karera: Bago magkolehiyo ay buong-buo ang pag-iisip mo sa kursong kukunin mo. Tuluyan mo nang napakawalan ang pangarap mo simula kabataan mo. Subalit, habang ika'y nag-aaral, babalik at babalik sa iyong pag-iisip na sana ay itinuloy mo na lang ang nauna mong plano, ang tunay na pangarap mo. Ngayon hindi mo gusto lahat ng ginagawa mo, lahat ng inaaral mo. Kinamumuhian mo ang mga ginagawa mo. Gusto mo mang lumipat, wala ka nang magagawa dahil hindi ka papayagan at hindi mo rin kakayanin lumipat, bukod pa roon ay huli na rin ang lahat. Magtitiyaga ka na lang na tapusin iyon, ngunit iyon ay kung hindi ka matatanggal sa kurso mo at malilipat sa isang walang kwentang kurso. Dahil sa ibang problema mo sa buhay, apektado na ang pag-aaral mo. Nakakawalang gana, ayaw mo na. Sasabihin mo na lang na, "bahala na nga" dahil sa simula pa lang ay suko ka na. Simpleng mga subjects lang eh ang baba mo pa. Kung anong major mo run ka pa bumabagsak. Feeling mo ikaw na ang pinakabobong tao sa eskuwelahan. Walang alam, walang kwenta. Ang saklap naman ng ganoon. Mas lalo ka lamang nawawalan ng gana dahil kahit na anong sipag mo eh pakiramdam mo ay wala rin namang kwenta, wala rin namang ibubunga kaya huwag na lang. Sayang lang eh.

Pananalapi: Parte ka lamang ng isang middle class na pamilya, kunwari'y may isang kapatid. Parehong nag-aaral. Nasusutentuhan naman halos lahat ng pangangailangan mo subalit dumadating din ang mga panahon kung saan makararamdam ka ng krisis. Minsan masisisi mo na lamang ang pagtulong sa kadugo *tingin sa aspeto ng pamilya* na dahilan kung bakit minsa'y at dumadalas na'y nakakaramdam kayo ng krisis sa pera. Idagdag mo na rin kunwari ang iyong lola na may sakit na Diabetes at Toxic Goiter na kailangan ng napakahabang gamutan. Ika nga nila, rito sa Pilipinas, ang mga mayayaman ay mas lalong yumayaman, ang mga mahihirap ay mas lalong humihirap, at ang mga nasa gitna ay nahihila pababa.

Pansarili: Ikaw yung tipo ng tao na walang katiwa-tiwala sa iyong sarili. Aayawan mo lahat ng alok sa iyo na nakabubuti sana para sa iyo dahil sa simpleng rason na wala kang tiwala sa iyong sarili, takot kang magkamali at ayaw mong huahawak ng malalaking responsibilidad. Dahil nga wala kang tiwala sa iyong sarili, parang pinipigilan nito ang iyong sarili na lumago. Takot kang magkamali sa harap ng ibang tao kaya hindi mo pa nasusubukan ang isang bagay ay aayawan mo na dahil nga sa takot mo. Takot kang humawak ng malaking responsibilidad kaya sayang ang mga alok na inaayawan mo at sayang ang mga pagkakataon. At paano kung hindi mo rin pala mahal ang sarili mo? Na naiisip mong mas maganda sana ang lahat kung hindi lang nangyari ang napakaraming bagay na iyon sa iyong nakaraan *tignan na lamang ang mga nakaraang sinulat ko*. Pakiramdam mo ay napakawalang kwentang tao mo lang talaga. Sana ay hindi ka na nabuhay pa sa mundong ito kung ganitong hirap lang din ang daranasin mo. Hanggang ngayon ay patuloy kang nagpapaapekto sa iyong nakaraan kaya naman hindi ka makausad sa kasalukuyan at sa kinabukasan. Naiiwan ka na lamang doon sa dating panahong iyon na ayaw mong iwanan dahil iyon ang mga panahong masaya ka pa. Patuloy mong isinusumpa ang "series of unfortunate events" na panahong iyon na naging dahilan ng paghihirap mo ngayon. Pakiramdam mo ay napakalaking sayang mo nga lang sa mundong ito. Ang laking sayang ng buhay mo. Sana hindi ka na lang nabuhay.

Pagkakaibigan: Noon ito na lamang ang natitirang matino sa lahat ng aspeto ng buhay mo, subalit unti-unting nawala ang katinuan nito. Naging pabaya ka sa mga relasyon mo sa mga tao, hindi mo nagampanan ang role ng isang mabuting kaibigan. Unti-unti silang napapalayo sa iyo, at ikaw din mismo ang lumalayo na rin sa kanila dahil ayaw mong masaktan. Nararamdaman mo na hindi na tulad ng dati ang iyong samahan at walang ka magawa upan pigilan ang mga pangyayari. Nararamdaman mo na unti-unti ka na lamang nawawala sa buhay ng ibang tao, unti-unti kang nawawalan ng halaga. Minsan maiisip mo na parang nariyan ka lamang kapag wala nang ibang nariyan. Second best nga ika nila. Ang mga taong labis mong pinahahalagahan ay unti-unting nawawala sayo, at kahit anong hatak mo sa kanila pabalik sa iyo ay hindi mo na sila mahatak pabalik dahil masaya na sila sa iba. Diyan ka na lamang sa isang tabi, hintayin mo na lang silang bumalik sa iyo. Kapag bumalik naman sila at kailangan nila ng kaibigan, nariyan ka lang naman at tatanggapin mo pa rin sila ng buong-buo. Kung wala sila eh hayaan mo na lang, magpokus ka na lang sa ibang aspeto ng buhay mo.

Libangan: Wala ka nang oras sa paglilibang. Minsan kung meron man ay ang mga kasama mo naman ang walang oras. Nasa bahay ka lang lagi, walang ginagawa. Sasabihan mo ang iyong magulang na lumabas, isasagot sa iyo ay sa susunod na lamang. Nariyan nga ang iyong kapatid subalit magkaiba naman kayo ng gusto at mas gugustuhin niyang kaharap ang kompyuter, telebisyon at mga laruan niya kaysa sa iyo. Ang mga kaibigan mo ay abala rin naman kaya hindi rin kayo makalabas. Minsan nama'y hindi ka papayagan kapag may pagkakataon. Grabe naman iyon.

Espirituwal: Madalas ay nawawalan ka na ng oras sa diyos. Abala sa kung ano-ano, kapos sa oras lagi. Nalilimutan mo na lamang siya ng di sinasadya. Tapos bigla mong maaalala na, nariyan nga pala siya, at saka ka hihingi ng tawad. Minsan makokonsensiya ka sa mga nangyayari, matatakot. Pero ano nga bang magagawa mo? Lalo na't minsan ay hindi mo mapigilan ang iyong sarili na sisihin siya, subalit mali nga iyon kaya pinipigilan mong isipin ang ganoong mga bagay.

Pag-ibig: Matagal nang suko sa pag-ibig dahil wala nga namang pag-asa. Pagod nang kaaasa sa wala. Kalimutan na lang ang iyong nararamdaman, yan ang solusyon. Subalit, sino bang nagsabing madaling makalimot? Pana-panahon lamang iyon. Akala mo wala na, tapos na ang lahat, pero kapag nagkita kayo ng taong iyon, magbabalik sa iyo ang lahat sa isang kisap-mata lamang.

------------------------------

Pakasaklap naman ng ganyan, magpapasko pa naman. Dapat ngayon ay nagpapakasaya tayong lahat! Hindi ba?!

Mga Alaalang Muling Nabuhay

Napakasarap sa pakiramdam ang makasamang muli ang mga taong hindi mo nakita ng 6-7 taon. Tipong, habang kasama mo sila, pakiramdam mo ay bumabalik ka sa panahon noong huli kayong nagkasama. Mga panahong, ang sarap alalahanin dahil wala kayong ibang iniinda noong mga panahong iyon, panay ang kaligayahan lamang ng isa't isa.

Muli kong nakasama ang aking mga kaibigan noong elementarya ako noong isang gabi. Halos hindi ko makilala ang ilan sa kanila. Nakakapanibago. Parang dati lang eh naroon kami sa isang makipot na damuhan sa pagitan ng dalawang building sa Miriam, naglalaro at naghaharutan. Yung dalawa sa amin nanunungkit ng bunga ng Macopa, at nang nakasungkit sila ng isang malaki at magandang Macopa, di sinasadyang nasipa ko ito. Haha. Galit na galit sa akin ang aking mga kaibigan, sabi nila ay kakainin dapat nila iyon kaya lang dahil sinipa ko na, ayaw na raw nila. Haha.

Natutuwa ako sa tuwing naaalala ko ang alaala kong iyon kasama ang aking mga kaibigan. Isa yan sa mga napakalinaw kong alaala sa aking isipan na malamang ay hindi ko na malilimutan magpakailan man. Sa tuwing naaalala ko ang alaalang ito, sari-saring ibang alaala pa ang matatandaan ko, mga alaalang lubos na nagpapasaya sa akin, subalit nagpapalungkot din.

Masayang alalahanin ang mga alaala lalo na't kung maganda ang mga ito. Matatawa ka na lamang sa mga kung ano-anong kalokohang nagawa mo at ng iyong mga kaibigan at kung ano-ano pa. Subalit, hindi purong kaligayahan ang dala nito sa akin. Kasama nito ay lungkot, madalas ay mas nangingibabaw pa ito sa kaligayahang nararamdaman ko.

Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng mga bagay na iyon, at kailan man ay hinding-hindi mo na iyon mababalikan. Mananatili na lamang siya sa iyong nakaraan, nakatago, minsan maaalala mo, madalas hindi. Nagbabanta ang unti-unting pagkabura nito sa iyong isipan. Nakalulungkot isipin ang mga masasayang alaala mo noon sapagkat alam mong hindi mo na maibabalik ang lahat ng iyon. hindi mo na maibabalik ang kahapon. Hindi mo na rin ito magbabago sapagkat tapos na iyon, nangyari na iyon lahat. Nakalulungkot isipin na tapos na lahat ng masasayang araw na iyon. Iisipin mo na sana hindi na lamang natapos lahat ng iyon, malulungkot ka nanaman.

"Mga panahon at pagkakataon, maibabalik ba ang kahapon?" Isang linya mula sa kantang Kanlungan ni Noel Kabangon.

Nalulungkot ako sa tuwing naririnig ko ang kantang iyon. Bakit? Hindi lamang dahil sa napakagandang liriko ng kantang iyon kundi dahil kakabit ng kantang iyon ang isang alaala ko noong bata pa ako. Iyon ay ang huling "turnover" ko sa Miriam. Naaalala ko naroon kami sa covered courts, gabi na iyon. May ipinalabas na video ng aming batch. Puno iyon ng litrato, mga litrato ng mga klase namin simula noong grade 1 kami hanggang grade 7. Mayroon pa roong halo-halong litrato ng bawat isa sa iba't ibang okasyong naganap sa buong buhay namin sa elementarya. Mistula siyang isang "summary" ng 7 taon naming pamamalagi sa elementarya. Naroon lahat, ika nga. Ang kantang Kanlungan ang background music ng videong iyon. Tandang-tanda ko pa, napakaraming umiyak sa amin noon. Yung mga katabi ko, sa harap, likod. Pati ako mangiyak-ngiyak na, nagpipigil lang ako.

Nakakamiss talaga. Hanggang ngayon hindi ako maka-usad sa alaala kong ito. Parang paggraduate ko ng elementarya ay tumigil na ang ikot ng mundo ko. Parang ngayong kolehiyo lang ako ulit umusad and mundo kong tumigil ng humigit kumulang apat na taon.

Subalit, sa muling pag-ikot ng aking mundo, kasabay nito ang pagmumulto ng aking nakaraan na hanggang ngayon ay hindi ko matanggap-tanggap. Muling nabuhay at nasariwa ang aking mga masasayang alaala na guguluhin lamang ang aking pag-iisip at magdudulot ng labis na kalungkutan at panghihinayang sa akin. Isama na rin natin dito ang "series of unfotunate events" na naganap sa aking buhay noong panahong iyon, na siyang nagdulot ng lahat ng pagbabago, panghihinyang at kalungkutan sa aking buhay na hanggang ngayon ay patuloy na gumagambala sa aking isipan.

Daig pa ang Hangin

Mabuti pa ang hangin, napapansin kahit minsan.

Kahit na hindi mo nakikita, nararamdaman mo ang hangin. Mararamdaman mo ang lamig nito habang ito'y dumadaan, at ang ginhawa na dala rin nito.

Buti pa ang hangin, napupuna pa ng tao.

Eh ako?

Minsan kasi naiisip ko na parang wala akong halaga sa ibang tao. Sa katunayan nga eh hindi lang minsan kung maramdaman ko iyon. Halos palagi.

Daig ko pa ang hangin.

KSP na kung KSP, pero nalulungkot talaga ako kapag nararamdaman kong wala akong halaga para sa iba, yung tipong parang hindi ka nila kailangan. Para bang walang pinagkaiba kung nariyan ka o wala. Para ka lang hangin, umaaligid-aligid, bihirang napapansin ng tao lalo na kung abala sila sa kung ano man.

Nalulungkot ako. Ayokong nararamdaman ang ganitong pakiramdam, para bang nag-iisa ka sa mundo at walang may kailangan sa iyo.

Ayoko na. Pakiramdam ko ay unti-unting nawawala ang mga taong mahalaga at malapit sa akin.

Pag-iisip

Bago ko isulat ang bago kong blog, may naisip lang ako.

Napakasipag ko pala mag-isip. Hahaha.

Habang binabasa ko ang aking blog, parang lumalabas na wala na akong ibang ginawa kundi mag-isip ng mag-isip, pag-isipan ang mga bagay na wala namang kwenta.

Isip. Isip. Isip.

Kahit na anong pag-iisip ang gawin ko, wala namang magbabago, wala akong mapapala. Parang sinasayang ko lang ang panahon ko.

Pero ano nga bang magagawa ko? Hanggang pag-iisip lamang ang kaya kong gawin. Ang pag-isipan ang kung ano-anong bagay hanggang sa bigla na lamang itong mawala sa aking isip nang parang bula sa paglipas ng panahon.

Ilang buwan na rin ang nagdaan

Muli akong nagbalik.

Matagal-tagal na rin nang huli akong nagsulat sa blog kong ito. Naging abala kasi ako sa pag-aaral.

Ngayon may nais akong isulat, kaya lang, hindi ko alam kung paano ko ito sisimulan. Binasa ko ang mga dati kong isinulat sa blog na ito, at medyo natawa ako nang mabasa ko ang mga pagdadrama ko noon. Lalo na, halos puro tungkol sa pag-ibig ang mga iyon. Oo inaamin ko na, puro talaga tungkol sa pag-ibig iyong mga iyon.

Medyo kahalintulad ng bago kong isusulat na blog ang iba ko pang naunang mga blog, subalit iyon ay mas malalim.. at para sa akin ay mas matindi kaysa sa iba. Ang pinakamalaking pagkakaiba niyon ay wala itong koneksiyon sa pag-ibig. Purong buhay ko lamang, at walang kinalaman sa buhay ng iba.

Mamaya susulat na ako kapag nasa tamang kundisyon na ako. Sa ngayon paalam muna.

Kumawala, Magpakawala at Kalayaan

Heto nanaman ako, binubulabog nanaman ng mga bagay na matagal ko nang natanggal sa aking isipan. Nagbabalik nanaman ang lahat, ang lahat ng mga iyon na nagpapalungkot lamang sa akin sa tuwing aking naiisip.

Nalulungkot nanaman ako dahil sa bagay na iyon.

Muling nagbalik ang pag-asa sa akin, subalit kasama naman noon ay mga pag-aalinlangan, mga tanong na hindi ko mahanapan ng kasagutan, mga alaala na hindi ko alam kung mas magbibigay saya sa akin o kalungkutan.

Hindi ko na sana naalala iyon muli. Kung kailan natututo na akong kumawala at magpakawala, tsaka ko naalala ang lahat ng mga bagay na ayoko na sanang maalala. Ngayon, maguumpisa muli ako sa pinakasimula.

Susubukan ko muli na unti-unting kumawala at magpakawala.

Hindi ko alam kung ang kumawala at magpakawala ang aayos sa problema ko ngayon, pero sa ngayon, wala akong ibang maisip na paraan kundi iyon at isa pa. Para naman din iyon sa ikabubuti ko, niya, at ng lahat.

Ano nga ba ang isa ko pang paraan na naiisip? Ang magsalita. Oo, magsalita. Hindi ko alam kung sa paraang iyon ay maaayos namin ang lahat, sapagkat hindi ko rin alam kung ang pagsasalita o pakikipag-usap ko sa kanya ay magbubunga ng maganda o ikalulungkot ko lamang.

Parehong mahirap gawin ang mga naisip kong paraan. Hindi ko tuloy alam kung gagawin ko pa nga ba itong mga ito. Bahala na siguro muna sa ngayon. Tsaka ko na ito poproblemahin kapag hindi na ako abala sa pag-aaral.

Kaya lang.. HAAAAAAY.. Nakapanghihinayang lang talaga. Nanghihinayang ako sa LAHAT. :(

Sana hindi na lamang nangyari lahat ng iyon, sana wala na lamang akong nakita, wala na lang sana siyang nakita, wala na lang sana akong nabasa, wala na lang sana siyang nabasa, wala na sana siyang nalaman, wala na sana akong nalaman, WALA NA LANG SANANG NANGYARI! Kung wala lahat ng iyon, hindi mangyayari ang lahat ng ito!

Masaya sana kami ngayon. Masayang magkasama at nagkukulitan araw-araw, nagkakwentuhan gabi-gabi, nagpapasahan ng ngiti sa tuwing kami ay nagkikita at higit sa lahat.. malayang nagpapakatotoo sa aming mga sarili, sa isa't isa at sa harap ng ibang tao.

Sandaling Nakalimot

Muli akong nakalimot. Nakalimot ng halos isang buong araw.

Nagawa kong kalimutan ang lahat-lahat kahit sandali lamang. Nagawa kong kalimutan ang mga bagay-bagay na halos isang buwan nang bumabagabag sa akin at halos walang tigil na gumugulo sa aking isipan.

Inilaan ko lamang ang atensyon ko sa kung anu-anong bagay at hayun, nakalimot ako saglit.

Subalit ngayon, heto nanaman. Nagbabalik nanaman ang lahat ng lungkot sa akin. Unti-unting naaalala ang lahat ng mga nangyayari, humaharap sa akin ang realidad na pilit kong iniiwasan at tinatalikuran.

Kailangan kong makalimot muli, kahit sandali lang.

At kung pwede ay, manatili na lamang ako ganoon, huwag na sanang bumalik sa aking isipan ang mga bagay na nais kong kalimutan. Nais ko na lamang ibaon sa limot ang lahat nang iyon, ayoko na sanang maalala pa.

Subalit imposible, dahil si tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan para hindi ako makalimot. Si tadhana mismo ang kumakalaban sa akin at kinakalaban ko.

Pananadya

Nananadya ba ang kapalaran?
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Klase sa Lit:

Ako si Helena. Ang babaeng naghahabol kay Demetrius. Ang babaeng handang iwan ang lahat para sa pagmamahal ni Demetrius. Ako si Helena na patuloy na umaasa sa pagmamahal at pangakong binitawan sa akin ni Demetrius. Patuloy akong umaasa na balang araw ay makukuha ko ang pagmamahal ni Demetrius, na matagal na niyang ibinigay kay Hermia, na aking kaibigan.

Pero hindi ako si Helena sa tunay na buhay. Ako lamang si Turo. Pero ano ang mga pagkakatulad namin ni Helena? Marami, hindi ko na kailangang isa-isahin pa. Si Turo ay parang ibang bersiyon lamang ni Helena sa tunay na buhay. At hindi tulad sa mundo ng dula at drama, ang mga nararanasan ni Turo sa buhay ay tunay lahat, samantalang ang kay Helena ay panay mga pagkukunwari lamang at walang katohanan.

Propesor sa Lit:

Habang pinag-uusapan ang isang parte ng dulang tinatalakay nila sa klase, napatingin ang propesor ni Turo sa kanya at siya ay tinanong:

"Turo, do you have a dream date? Or, do you have a dream guy?"

Hindi nakasagot si Turo. Umiling-iling na lang siya, tsaka napaisip ng kung ano-ano. Nawala na ang atensyon niya sa klase, napunta na sa ibang bagay..

Talakayan ng dula:

"Love makes you irrational, illogical, senseless, crazy.. and the list goes on.."

"The course of true love never did run smooth.."

"Were the world mine, Demetrius being bated, the rest I'd give to you translated."

"Things base and vile, holding no quantity, Love can transpose to form and dignity. Love looks not with the eyes but with the mind; and therefore is winged Cupid painted blind. Nor hath Love's mind of any judgement taste. Wings, and no eyes, figure unheedy haste. And therefore is Love said to be a child because in choice he is so oft beguiled. As waggish boys in game themselves forswear, so the boy Love is perjured everywhere."

- ilan lang sa mga nagustuhan kong linya sa dula na tinalakay namin kanina.

Mga litratong nakalulungkot tignan:

Mga litratong hindi ko inaasahang makita.. mga litratong hindi ko ginustong makita lalo na ngayon. Hindi ko na rapat tinignan ang album na iyon. Nalungkot lang ako. Naalala ko ang lahat ng sinabi sa akin ng isa kong kaibigan.. mga salita o bagay na pilit kong tinatanggal sa aking isipan dahil ayoko naman malaman o marinig ang mga salita o bagay na iyon sa unang lugar pa lamang.

Marahil ay wala namang ibig sabihin ang mga litratong iyon, pero, hindi ko maiwasang mapaisip ng kung ano-ano. Alam kong wala akong karapatang sabihin at maramdaman ang lahat ng ito, subalit.. subalit.. subalit... hindi ko lang talaga mapigilan ang aking sarili.


-------------------------------------------------------------------------------------------------

Marami pang nangyari ngayong araw na ito na muling nagpaalala sakin ng lahat-lahat. Mula pagpasok ko sa eskuwelahan, hanggang ngayon, bago ako matulog. Parang nananadya na si tadhana. Ewan ko na, hindi ko na alam. Kailangan ko na nga bang ituring na senyales ang lahat ng ito?! Kaya ba ako kinukulit ni tadhana ng ganito ay dahil kahit na napakarami na niyang ibinigay na senyales, ayoko pa rin kumilos dahil mas nangingibabaw ang takot sa akin at pilit na nagbubulag-bulagan sa lahat ng senyales na iyon?

Ngunit... paano nga ako kikilos? Gustuhin ko man kumilos.. Hindi pa ako handa.. at hindi ko alam kung kailan ako magiging handa para maunang kumilos..

Senyales at Pag-asa

Iyon na nga ba iyon?

Iyon na nga ba ang matagal ko nang hinihintay na senyales upang ako na mismo ang maunang kumilos at mag-ayos ng lahat? Panahon na nga ba para magkalinawan na at malaman ang mga kasagutan sa bawat tanong na naglalaro sa aking isipan?

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako na ang pangyayaring iyon ay kailangan kong ituring na senyas upang kumilos na nga ako. Hindi ko pa rin alam kung tama ang naiisip kong gawin. Hindi ko alam kung ang gagawin ko ay magbubunga ng maganda o kaya naman ay magiging ugat nanaman ng aking kalungkutan.

HINDI KO ALAM.

Hindi ko alam kung gagawin ko pa nga ba iyon, o pababayaan na lamang na ganito ang lahat. Subalit, nahihirapan na ako. Nahihirapan ako sa ganitong lagay namin ngayon. Mabigat, napakabigat. Oo, nasasanay na ako. May mga oras na nawawala sa isipan ko iyon, subalit sa tuwing may makikita akong mga bagay na may kinalaman doon, mapapaisip muli ako at malulungkot.

Ayoko na. Suko na ako. Hindi ko na talaga alam kung anong dapat kong gawin ngayon. Natatakot talaga ako, natatakot ako sa mga pwedeng mangyari, sa mga magiging epekto nito, sa mga magiging reaksyon ng mga tao, natatakot ako para sa amin.

Sana, ikaw na lang ang mauna.

Nararamdaman kong pareho lang tayong naghihintayan ngayon, parehong hindi alam ang gagawin at sasabihin. *buntong-hininga*

Nangingibabaw ang takot sa akin ngayon. Sa lagay na ito, hindi ko magagawang manguna.

Patuloy akong umaasa sa iyo. At umaasa rin akong maaayos at maibabalik natin sa dati ang lahat, lalong-lalo na ang ating samahan.

Mga Hindi Inaasahang Pangyayari

Nakakaasar.

Pilit mo ngang tinatanggal sa isip mo ang lahat ng mga pangyayari o bagay na nagpapaalala sa iyo ng isang problemang nais mong kalimutan kahit saglit lamang, subalit ang tadhana naman ang kusang kikilos para sa iyo. Ang tadhana ang gagawa ng paraan upang ipaalala sa iyo ang lahat, upang ipakita sa iyo na mayroong maling nangyayari, at hindi mo matatakasan ang lahat ng dinaramdam mo ng basta-basta lamang.

Ipaaalala't ipaaalala sa iyo ng tadhana ang lahat ng bagay na pilit mong kinalilimutan sa pamamagitan ng paggamit ng mga bagay, lugar o kahit na tao na magpapaalala sa iyo ng iyong problema na pilit mong tinatakasan.

Talaga namaaaaaaan.

Nailayo ko na nga ang pag-iisip ko sa bagay na iyon eh. Pero dahil sa 5 beses na pagpaparamdam ng tadhana sa akin ngayong araw na ito, ngayon, napakagulo nanaman ng isip ko, at nalulungkot ulit ako.

Natanggal na ang maskarang ilang linggo nang nakapatong sa aking mukha.

Ibabalik kong muli ang maskara sa aking mukha. Ipapatong ko ito muli, at itatago sa lahat ng tao ang nararamdaman kong kalungkutan. Hindi ko na ito tatanggalin pa.

Hindi pa habang kaya ko pang magpanggap at magtago ng tunay kong nararamdaman sa harap ng lahat ng tao.

Maskara

Natuto na rin ako, sa wakas.

Natuto na rin akong magtago ng lungkot.

Kaya ko nang magpanggap na masaya ako kahit na hindi naman. Kaya ko nang ngumiti kahit na wala naman na akong kailangang ikatuwa. Kayang-kaya ko nang ipakita sa mga tao na maayos ang lahat sa aking buhay kahit na sa katunayan ay hindi talaga.

Noon, kapag malungkot ako, mababasa mo iyon kaagad sa aking mukha. Mapapansin mo iyon sa bawat ikinikilos ko, mararamdaman mo ang kalungkutang nakabalot sa akin. Pero ngayon, hindi na.

Marunong na akong magpanggap.

Siguro ay sanayan nga lang iyon. Sanayan lang ang malungkot. Habang tumatagal ang pagkaramdam mo ng lungkot, nasasanay ka. Hanggang sa ang lungkot na nararamdaman mo ay unti-unti nang nagiging parte ng buhay mo. Na parang wala na lamang iyon, hindi na bago sa iyo.

Maaari ring..

...nagsasawa lang ang "Lungkot" na palungkutin ang isang tao. Mismong ang "Lungkot" ang nagtatago sa kaniyang sarili.. at gumagawa siya ng Maskara na ipapatong niya sa buong pagkatao ng taong pinalulungkot niya. Ang maskarang iyon na nakikita ng buong mundo ay laging nakangiti, tumatawa, humahalaklak; lahat na ng kasingkahulugan ng salitang MASAYA. Ngunit sa likuran ng maskarang iyon.. isang hindi na maipintang mukha ang nagkukubli.

Nakamaskara lamang ako, yun ang hindi alam ng maraming tao.

Ayoko na magpakita ng kahit na anong bahid ng kalungkutan. Bukod sa sawang-sawa na ako, sa tingin ko sawa na rin ang mga tao sa paligid ko na makita akong malungkot. Ha-ha-ha-ha-ha.

Pansamantala lang kaya ang maskarang nasa mukha ko ngayon? Hanggang kailan kaya nito matatakpan ang lahat ng kalungkutang pilit kong itinatago? Hanggang kailan kaya ang itatagal ng bisa nito? Hanggang kailan? Ngunit ang pinakamahalagang tanong sa lahat..

Hanggang kailan ko kaya kakayanin na itago sa buong mundo ang lahat ng kalungkutang nararamdaman ko?

Mapaglarong Tadhana

Sadyang mapaglaro ang tadhana. Hindi mo alam kung ano ang mga pwedeng mangyari. Maaaring mayroong mangyaring hindi mo inaasahan, gugulatin ka na lang. O kaya naman, isang pangyayaring taliwas sa inaasahan mong mangyayari.

Minsan, nakakatuwa kapag pinaglalaruan ka ng tadhana, pero madalas hindi.

Kapag piangsakluban ka na ng langit at lupa, kapag naubusan ka na ng pag-asa, kapag sumuko ka na, at unti-unti nang sinusubukang tanggapin ang lahat ng mga pangyayaring hindi kanais-nais sa iyong buhay, bigla gugulat sa iyo ang isang magandang balita!

Hindi mo alam kung maiinis ka, matutuwa, malulungkot, maaasar, o magagalit.

Hindi tayo pwede magalit kay tadhana.

Kapag kinagalitan mo si tadhana, para ka na rin nagalit sa taong may hawak ng iyong tadhana, ang Diyos.

Kahit na anong paglalaro ang gawin sakin ng tadhana, gustuhin ko man magalit, hindi ko magawa. Sapagkat alam ko, na si God ang may hawak ng aking tadhana. Siya ang may alam kung ano ang dapat na mangyari sakin. Siya lang ang bahala sa lahat. Kung ano ang gusto niyang mangyari sa buhay ko, tatanggapin ko. Tutal, iyon nga lang naman ang magagawa ko, ang tanggapin ang lahat, sumunod sa agos ng buhay.

Patuloy ang paglalaro ng tadhana di lamang sa akin kundi sa buong pamilya namin ngayon. Nakalulungkot, nakaiinis. Ang tanging nagagawa na lamang namin ngayon ay tumingin sa langit sabay sabi ng:

"Bakit nga ba nangyayari ang lahat ng ito?!"

Maraming sagot. Maraming dahilan. Hindi ko na iisaisahin pa. Basta ang malinaw, ang mga pangyayaring nagaganap ngayon ay bunga lamang ng pinaghalong tadhana natin at mga pangyayaring nangyari noon.

Walang masisisi. Wala. Tanggap lang ng tanggap hanggang sa matapos rin ang lahat. May katapusan naman lahat ng pangyayari eh.

Sumabay.. sumabay.. sabay lang.. kaya lang pagod na pagod na akong sumabay sa agos ng buhay.... pero kaya pa.. kakayanin!!

Labis na Pag-iisip

Masyado ko na atang ginagamit ang isipan ko.

Nararamdaman ko na yung pagod niya. na hindi na niya kaya. Nararamdaman ko ang unti-unting pagsuko ng aking isipan sa kaiisip.. Hinto na muna.. Pahinga muna..

Nitong mga nagdaang araw.. linggo.. o mas akmang sabihin kong.. nitong mga nakaraang buwan, naging sobra-sobra ang aking pag-iisip.. hindi lamang tungkol sa aking pag-aaral kundi pati rin sa iba't ibang mga bagay na sa tingin ko ay hindi ko naman dapat pinag-iisipan ng sobra-sobra.

Ewan ko ba. Lagi ko na lang pinag-iisipan ng sobra-sobra ang mga bagay-bagay. Kahit na kung tutuusin, wala naman talagang kakwenta-kwenta ang ibang pinag-iisipan ko (para sa akin).

Ang nakakaasar pa, sa tuwing nag-iisip ako ng sobra, nalulungkot lang ako.

Bakit ba kasi kailangang ganon? Tapos ganon pa at ganon at ganito. Bakit di na lang ganito? Eh di naging ganito at ganon. Tapos magiging ganon ang ganon. Wala nang ganon. Ganon na lang. At ganon. Eh di MASAYA SANA LAHAT.

LABOOOOOOO!

Hay. Wala lang. Sobrang dami lang talagang bumabagabag sa akin ngayon. Sa sobrang dami, naghahalo-halo na sila sa utak ko. Hindi ko na alam kung ano talagang iniisip ko. Tapos parang araw-araw may bagong dadagdag, may bago nanamang gugulo sa isipan ko. Wala nang tigil, wala nang katapusan ang panggugulo ng kung ano-anong walang kwentang mga bagay (yung iba) sa isip ko.

NAKAPAPAGOD. SOBRA.

Ayoko na muna mag-isip. Napapagod na ako. Araw-araw na lang, paggising ko sa umaga, bubulabugin ako ng kung ano-anong mga gunita.. ng sari-saring mga alaala at bagay-bagay.. ng kung ano-anong pwede kong pag-isipan. Kapag wala akong ginagawa mapapaisip nanaman ako bigla.. Ano ba yun? Bakit ganon? Bakit nga ba ganon? Bakit di na lang ganon? Madalas kahit na napakarami kong pinagkakaabalahan, bigla na lang may papasok na kung ano-ano sa isip ko, at mapapaisip nanaman ako. Matatahimik na lang bigla, magninilay-nilay. At bago matulog, kung ano-ano nanamang maiisip ko. Kaya minsan pati sa panaginip ko, binubulabog na rin ako ng mga iniisip ko. Sa araw-araw, oras-oras, minu-minuto, segu-segundo na ginawa ng diyos, nag-iisip lang ako lagi. HA-HA-HA-HA (Pilit na tawa).

Kailangan ko talagang pigilan ang aking sarili sa kaiisip ngayon ng ibang mga bagay. Pagtutuunan ko muna ng pansin yung ibang mga bagay na kailangan ko talagang pag-isipan at seryosohin (kasama ang math dun).

TURO, TIGILAN MO MUNA ANG LABIS NA PAG-IISIP..

Tigilan muna ang labis na pag-iisip. Tigilan ang panghuhula sa mga maaaring mangyari sa hinaharap. Tigilan ang pangunguna sa kapalaran.

WALA KANG MAPAPALA. Malulungkot ka lang.

Kakainin lamang ng labis na kalungkutan ang iyong sarili at pag-iisip.. hanggang sa ang kalungkutang iyon na ang kumokontrol sa iyo..

Kailangan nating matutunang tanggapin ang lahat ng mga nangyayari sa atin at sumunod na lamang sa agos ng buhay.

Sapilitang Paggawa at Panandaliang Kasiyahan

Isang linggong kalbaryo. Isang linggong paghihirap. Isang linggo na parehong gusto at ayaw ko nang maulit pa.

Nakapapagod, sobra. Ang dami kong ginawa ngayong linggong ito. Ang masakit dun, lahat ng ginawa ko ay di ko talaga gusto, o labag sa kalooban ko. Sabi nga ng kaibigan ko, forced labor/sapilitang paggawa.

Ayoko nang isaisahin pa yung mga ginawa ko nung nagdaang linggo. Tapos naman na yun, ayoko nang balikan. Kung may babalikan man akong pangyayari, yun ay ang dalawang pangyayari nung linggong iyon na talaga namang karapatdapat na manatili sa aking alaala.

(Isa sa mga pangyayaring iyon ay nagpatunay na minsan, malapit rin pala ang panaginip sa tunay na buhay.)

Sa dalawang pangyayaring iyon, nakaramdam ako ng panandaliang kasiyahan. Oo, panandalian lamang. Sapagkat pagkatapos ng mga pangyayaring iyon, nabalutan nanaman ako ng napakaraming tanong hanggang sa ang lahat ng tanong na iyon ay naging kalungkutan na.

STOP. TIGIL. HINTO.

Tama na muna ito. Marami pa akong ibang bagay na kailangang pag-aksayahan ng oras. Sapilitang paggawa nanaman. Kailangan ko muli ng mapagkukunan ng panandaliang kasiyahan, panandaliang kasiyahan na hindi magbibigay sa akin ng napakaraming tanong at kalungkutan sa huli.

Panaginip

Bakit kailangan mong guluhin ang isip ko, eh hindi ko naman ginugulo yung sa'yo?

Random. Wala lang. Umpairrrrrrr kasi. :))

Serious mode na.

Ang gulo-gulo nanaman ng isip ko. Grabe. Parang kahapon lang eh ang saya-saya ko. Kasama ko yung iba kong mga kaibigan nung hayskul. Wala akong iniisip nun na iba kundi yung mga nangyayari lang nung mga oras na yun.

Pero ngayon, heto nanaman ako. Magulo nanaman ang pag-iisip. Nalulungkot nanaman sa di malamang dahilan. Nakakainis na rin. Ewan ko ba kasi. :|

AAAAHH. Alam ko na kung bakit magulo nanaman ang isip ko ngayon. May napanaginipan kasi ako kagabi. Napakagandang panaginip. Isang panaginip na talagang hihilingin mo na sana'y mangyari sa tunay na buhay. Lubos ang kaligayahan ko run sa panaginip ko. Pero paggising ko, nalungkot ako bigla.

"Ay, panaginip lang pala."

Yung panaginip ko kagabi, napanaginipan ko na rin yun noon. Mga isa o dalawang buwan na ang nakalipas.

*hinahanap ang blog post tungkol sa panaginip na iyon, babasahin ulit upang sariwain yung mga pangyayari dun sa panaginip*

Halos pareho talaga ang mga pangyayari dun sa panaginip ko noon at sa napanaginipan ko kagabi, may nadagdag lang na tauhan at iba pang pangyayari. Pero halos pareho talaga. Basta may isang scene dun na sobrang gustong-gusto ko talaga. Haaaaaay. Parehong emosyon, parehong ngiti, parehong pakiramdam ang nangibabaw.

Pareho rin ang naging reaksyon ko paggising ko at nang matauhan ako na panaginip lang pala iyon. Masaya, malungkot. Pareho.

Unahin natin kung bakit nakalulungkot.

Malungkot kasi sa panaginip kong iyon, ang saya-saya ko. At syempre kung masaya ka, hindi mo gugustuhing matapos yung kaligayahan mo diba kasi syempre malulungkot ka kung ganun.

Bukod pa roon, malungkot talaga dahil buong akala mo eh totoo lahat nung mga nangyari sa panaginip mo. Akala mo nangyayari na talaga yun, akala mo yun na! Akala, akala, akala. Paggising mo magugulat ka na lang dahil panaginip lang talaga yun. Hindi totoo, produkto lang ng imahinasyon at isipan mo.

Isa pang dahilan kung bakit malungkot? Kasi alam mong hindi o malabong mangyari sa tunay na buhay ang panaginip mong iyon. Na hanggang panaginip lang talaga lahat ng iyon, huwag nang asahan na mangyayari yun sa tunay na buhay. Nakalulungkot talaga.

Pero bakit masaya?

Masaya dahil kahit sa panaganip lang, nangyari ang isang pangyayaring gusto mong mangyari sa tunay na buhay. Kahit na panaginip lang iyon, naramdaman mo pa rin ang kasiyahan, ang maganda/kakaibang pakiramdam na dulot ng pangyayaring iyon. Parang tunay talaga.

Bakit pa nga ba nakapagbibigay ng saya yun? Uhm, uhm, uhm. Wala na ata akong maisip. Nakakalungkot namaaaaaaan.

Pumasok sa isip ko na sana, hindi na lang ako nagising sa pagkakatulog. Ayokong matapos yung panaginip ko. Ayokong matapos yung kasiyahan ko. Ayokong matapos yung mga nangyari. Ayokong buksan ang aking mata sa realidad, ang malungkot na realidad.

Pero, hindi nga naman tama yung.. mabuhay ka na lang sa panaginip.. Kasi, kahit naman anong mangyari haharapin at haharapin mo pa rin ang realidad. Wala kang magagawa kasi nga yun yung realidad, dun ka nabubuhay, sa mundo ng realidad. Ang panaginip, saglit lang, hindi totoo, pero, malapit sa realidad.

Sana, sobrang sobrang sobrang lapit lang ng panaginip sa realidad. Kahit na hindi na maging "isa" ang panaginip at realidad, masaya na ako sa "sobrang lapit".

Mga Walang Kwentang Araw

Isa nanamang walang kwentang araw ang lumipas, isang araw na nasayang lamang, isang araw na punong-puno ng panghihinayang, isang araw na hinihiling kong sana ay di na lamang dumating.

May mga araw talaga na naiisip ko na sana ay hindi na lang dumating o dumaan. Bakit? Dahil parang kahit na tanggalin ko naman ang mga araw na iyon, wala namang maidudulot na pagbabago iyon sa aking buhay. Sayang lang, sayang lang ang mga araw na iyon. Kung pwede lang sana irecycle ang mga walang kwentang araw na nagdaan sa buhay ko upang mapakinabangan kong muli, gagawin ko. Kaso hindi, tapos na ang mga araw na iyon, hindi mo na maibabalik pa, at mananatili na lamang ang lahat ng iyon na isang walang kwentang alaala.

Pero naisip ko, paano nga kaya kung pwede nating irecycle ang mga araw sa buhay natin na hindi natin gusto? Paano kung pwede natin gamitin muli ang mga iyon at palitan ang mga alaalang nakalapat dito? Magdudulot kaya ng kaligayahan iyon sa atin?

Oo at hindi ang sagot ko.

Bakit oo? Oo dahil kung pwede nating irecycle ang mga walang kwentang araw, edi lahat ng mga araw na lilipas sa buhay natin ay magiging maganda. Hindi lamang mga walang kwentang araw ang pwedeng palitan kundi pati ang mga masasamang araw ng iyong buhay. Ang tanging mga araw na hindi mapapalitan ay ang mga magagandang araw lamang, mga araw na kay sarap ulit-ulitin ang mga pangyayari, mga araw na maiisip mo na sana hindi na lang natapos o lumipas.. Kung lahat ng matitirang araw sa buhay mo ay mga araw na gusto mo lamang o magagandang araw, o anong saya ang maibibigay nun sayo?

Ngayon, bakit naman hindi? Hindi dahil tulad nga ng sabi ng iba, ang lahat ng pangyayari sa buhay ng isang tao ay may dahilan. Kahit na gaano pa kawalang-kwenta ang mga pangyayaring iyon, may tinatago ring halaga iyon; halaga na hindi mo agad makikita, hindi mo agad mapapansin. Darating na lang bigla ang isang araw na bigla ka na lang magpapasalamat na dumating ang araw na iyon, ang araw na itinuring mo lamang na isang walang kwentang araw noon, isang araw na akala mo ay walang halaga ngunit yun pala ay siyang magiging susi sa mga susunod pang mga pangyayari sa mga darating pang mga araw sa buhay mo. Ang mga walang kwentang araw minsan ang siyang nagbibigay daan upang dumating ang mga araw na pinakahihintay ng isang tao. Hindi dapat binabaliwala ang mga walang kwentang araw na dumadaan dahil hindi natin alam kung ang walang kwentang araw na iyon ay isa pa lang senyales o hudyat ng isang pangyayaring hindi mo akalaing mangyayari pala. Kung irerecycle natin ang isang araw na inaakala nating walang kwenta, kasama nitong mawawala ang mga kasunod nitong mga pangyayari na hindi pa natin alam kung ikasisiya ba natin o ikalulungkot.

Ano ang mas mabigat ngayon? Mas masaya ba kung narerecycle natin ang mga araw na nagdaan sa buhay natin o hindi? Malinaw na ang sagot. Mas mabuting hindi. Hayaan na lamang nating magdaan ang mga itinuturing nating walang kwentang araw ngayon at manatili pansamantala sa ating mga alaala. Balang araw, malalaman natin kung ang mga walang kwentang araw na iyon pala ay mga araw na magbibigay sa atin ng labis na kasiyahan o kaya naman ay kalungkutan. Kung alam na natin ang dahilan kung bakit nangyari ang mga pangyayari noong araw na iyon, tsaka na lamang natin burahin ang mga iyon sa ating alaala (kung pangit) o kaya naman ay itago ito habambuhay (kung maganda). Hawak naman natin ang ating mga pag-iisip; magagawa nating makalimot kung gusto natin.

Mga Mundo sa Mundo

Tayong lahat ay nakatira sa iisang mundo. Isang mundong, 4.55 taon na ang edad. Isang mundong sinimulan sirain ng mga taong tulad natin noong nakaraang 2.3 milyong taon. Kawawa naman ang mundo, ang tagal-tagal niyang nananahimik, tapos bigla na lang may lilitaw na bagay o tao tapos sisirain siya nang ganun-ganun lang.

Pero, hindi naman tungkol sa mundo natin at kung paano ito sirain ng mga tao ang gusto kong pag-usapan ngayon. Gusto ko magmuni-muni tungkol sa mga mundong nasa loob ng mundo natin.

Nakatutuwang isipin na sa mundo natin, mayroon pang mga mundo na nasa loob nito. Minsan pa nga, sa loob ng mga mundong nasa loob ng mundo, mayroong isa pang mundo na nasa loob nito. Maraming mundo. Marami. Hindi lang natin napapansin dahil masyado tayong nakasentro sa sarili nating mundo.

Oo, lahat tayo may sariling mundo. Para sa karamihan, pangit pakinggan ang isang taong may sariling mundo dahil parang lumalabas na nababaliw na ang taong iyon o kaya naman ay may sira sa pag-iisip. Pero aminin man natin o hindi, bawat isa sa atin ay may sariling mundo.

Ang mundong ginagalawan at tinatapakan nating lahat ngayon ay umiikot lamang sa araw na itinuturing na sentro ng kalawakan. Ang araw ang sentro ng lahat, sa kanya umiikot ang lahat, siya ang pinakamahalaga sa lahat, hindi mabubuhay ang lahat kung wala siya. Siya nga ang sentro diba. Maihahalintulad natin ito sa mga sari-sariling mundo natin; mayroon ding sariling iniikutan, mayroon ding sariling sentro.

Ang mundo ko, noong una, hindi ko alam kung saan umiikot. Nabuhay ako ng mahigit labing anim na taon na di ko nalalaman ang tunay na iniikutan ng aking mundo. Parang wala lang. Mayroon lang akong mundo na umiikot sa di ko alam kung saan at may sentro pero hindi ko rin sigurado kung ano. Ngayon-ngayon ko lamang napagtanto na, mayroon palang iniikutan ang aking mundo, meron din pala itong sentro.

Naisip ko, paano kaya kung hanggang ngayon hindi ko pa rin alam ang iniikutan at sentro ng aking mundo? Paano kung mananatili akong walang alam? Ano kaya ang mga pagkakaiba nun sa ngayon, ngayon na alam ko na at malinaw na malinaw na sa akin ang iniikutan at sentro ng aking mundo?

Hindi ko alam. At parang ayoko na rin malaman ang sagot sa mga tanong na nabanggit ko. Basta, mananatiling umiikot ang aking mundo at magiging sentro nito iyon (tingin sa malayo), katulad na lamang ng walang tigil, pagod at sawa na pag-ikot ng mundo nating lahat sa araw simula pa noong nabuo ang mundo at kalawakan hanggang ngayon.

Kalungkutan at Kasiyahan

Bakit ba nakararanas pa ang tao ng kalungkutan?

Sa ayaw at sa gusto natin.. may darating pa rin na mga bagay o tao sa buhay natin na sadyang magpapalungkot sa atin. Hindi ba nakakainis? Hindi naman natin hinahanap yung mga bagay o tao na iyon pero bigla na lang susulpot sa buhay natin, at magdadala ng kalungkutan.

Sana mayroong paraan upang harangan lahat ng nakalulungkot na bagay na darating sa buhay natin. Sa ganoong paraan, hindi na magkakaroon ang tao ng dahilan para malungkot dahil ayun na nga, wala nang ikalulungkot pa ang tao. Masaya na lang lagi, masaya. Pero minsan, sa ibang tao, mismong ang pinanggagalingan ng kasiyahan ang siya ring pinanggagalingan ng kanilang kalungkutan..

Bakit kailangang maging isa ang pinanggagalingan ng aking kasiyahan at kalungkutan?

Isa nanamang tanong na bumabagabag sa akin. Matagal ko na itong naisip, nalimutan ko na nga eh. Pero kanina, bigla na lang ulit itong pumasok sa aking isipan at muli nanamang nanggulo.

Hindi ko akalain na posibleng mangyari ang ganoon, ang iisa ang pinanggagalingan ng kasiyahan at kalungkutan ng isang tao. Napaka-wirdo. Parang baliw lang. Madalas naiisip ko, ano nga bang nangingibabaw, kasiyahan o kalungkutan? O.. pantay? Hindi, sigurado akong hindi pantay. Dahil kung pantay lang ang kasiyahan at kalungkutan na naidudulot ng bagay o taong tinutukoy ko, hindi ba dapat ay wala na akong emosyon ngayon? Pantay eh. Ibig sabihin walang nangingibabaw, o kaya naman ay parehong nangingibabaw.

Sa ngayon, pareho kong nararamdaman ang kasiyahan at kalungkutan na dulot ng bagay o taong iyon. Subalit, may isang emosyon na nagingibabaw at nasasapawan ang isa. Ang emosyon na iyon ang kumokontrol sa akin ngayon.

May bago nanaman akong pagkakabilangguan. Nadagdagan nanaman ang pagkahabahabang listahan ko.

Ngayon, napagtanto ko na matagal na pala akong bilanggo ng aking emosyon. At sa bilangguang iyon, kasama na ako sa pila ng mga bilanggong malapit nang bitayin.

Hapong Pag-iisip

"Ano kayang ibig sabihin ng lahat ng iyon?"

Walang araw ang lumipas na hindi ko tinanong sa sarili ko ito. Simula nang magsimulang mangyari ang mga kakaibang pangyayari na iyon, hindi na ako natahimik. Ano nga ba kasing ibig sabihin ng lahat ng iyon? Bakit ngayon, patuloy pa rin na umuulit at nadadagdagan ang mga pangyayaring iyon?

Ang gulo-gulo ng isip ko. Hindi ko talaga maiwasan na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kahit na marami akong ibang iniisip at ginagawa, sasagi't sasagi sa isipan ko ang mga iyon. Paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko yung mga pangyayari, paulit-ulit, parang sirang plaka. Play-Rewind-Play-Rewind-Play----STOP. Ngunit kahit na ganoon, kailan ma'y hindi ako nagsawa.

Ang ikinaiinis ko lamang ay hanggang ngayon, hindi ko alam kung ano nga ba ang tunay na emosyon na nangingibabaw sa akin sa tuwing naiisip ko ang lahat ng iyon. Minsan natutuwa ako, madalas hindi. Nakapagbibigay saya sa akin ang lahat ng iyon. Sa katunayan pa nga ay isa yun sa mga iilang bagay sa buhay ko na nakapagpapasaya sa akin. Subalit minsan, hindi ko maiwasang makaramdam din ng lungkot dahil doon. Malabo. Napakalabo ko.

Bakit ba kasi kailangan may mangyaring mga bagay na magpapagulo lamang ng isipan ko? Napakarami ko na ngang iniisip, dadagdag pa lahat ng iyon. Ang lubos na kaligayahan na nakukuha ko roon ay unti-unti nang nagiging kalungkutan ngayon.

Siguro, mas mabuti kung pigilan ko muna ang aking sarili na pag-isipan ang lahat ng iyon. Kailangan ko munang pagpahingain ang aking isipan at burahin ng tanong na "Ano kayang ibig sabihin ng lahat ng iyon? roon". Pagod na pagod na ang isipan ko, pagod na pagod na sa kaiisip sa mga bagay na sa tingin ko naman ay hindi ko naman dapat masyadong binibigyan pansin, mga bagay na hindi naman gaano karapat-dapat ng paglaanan ng oras upang pag-isipan. Kung patuloy kong pag-iisipan ang lahat ng mga bagay na gumugulo sa akin, mas lalo pa itong magiging magulo at malabo.. Mas lalo akong mahihirapang makahanap ng kasagutan sa tanong na walang tigil na bumubulabog sa akin.

Maghintay ang tamang gawin. Maghintay ng sagot sa tanong na iyon at huwag unahan ang pagsagot dito. Walang maidudulot ang pag-iisip ng kung ano-anong posibleng sagot na panay hula lamang at walang kasiguraduhan. Niloloko ko lamang ang sarili ko. NILOLOKO.

(sorry sa paulit-ulit na paggamit ko ng salitang "iyon". Yun lang kasi ang tanging paraan para masabi ko ang gusto kong sabihin.)

Bilanggo

Heto nanaman ako. Isang bilanggo. Bilanggo nanaman ng pagkarami-raming gawain, proyekto, pagsusulit at kung ano-ano pa. Bilanggo sa pag-aaral., bilanggo sa pagiging isang estudyante o kolehiyala (mas magandang pakinggan), bilanggo ng aking unibersidad.

Sino ba ang gustong maging isang bilanggo? Wala. Baliw lang ang magsasabing gusto niya maging isang bilanggo. At sino bang gustong makaranas ng maraming hirap na dinaranas ng isang bilanggo? Malamang ay wala rin, maliban na lamang sa mga taong, tulad nga ng nabanggit ko kanina, baliw o may sayad.

Ako? Buong buhay ko, isa akong bilanggo. Matagal na akong bilanggo ng maraming bagay at tao sa buhay ko. Bilanggo ako sa mundong ito, bilanggo sa buhay kong ito, bilanggo ako sa aking unibersidad, bilanggo ako sa pamilya ko, bilanggo sa puso ng isang tao. Sawang-sawa na ako sa pagkakabilanggo. Uhaw na uhaw na ako, uhaw sa kalayaan.

Kelan ko kaya makakamit ang kalayaan na matagal ko nang inaasam? Hindi ko alam. Wala akong ideya. Ang tanging naiisip ko lamang ngayon ay, malamang, habambuhay na lang ako magiging isang bilanggo. Kahit na hindi ko gusto, wala naman akong magagawa para baguhin ang lahat ng iyon. Ang magagawa ko lamang ay tanggapin ang katotohanan at sanayin ang aking sarili sapagkat ang pagiging isang bilanggo ay parte na ng realidad ng buhay.

Hindi Na Ito Makatarungan

Bakit kailangang magsabay-sabay ang mga problema sa pagdating sa aking buhay?

Ngayon, gusto ko na lang sabihin na..

Lord, hinay-hinay lang.. mahina ang kalaban..

Totoo naman. Nahihirapan na ako sa mga problemang kinakaharap ko ngayon. Tapos heto, may dumagdag nanaman. At ayun, may dumagdag muli na isa pa. May susunod pa kaya?

Sana naman wala na. O kung meron pa mang paparating, sana magpreno muna yun, stop-over, sa isang tabi, saka na siya tumuloy sa pagdaan sa kalsada ng buhay ko kapag tapos na ang mga problemang kinakaharap ko ngayon. Nahihirapan na talaga ako. Ngayon lamang ako nagkaroon ng ganito kabigat na problema sa labimpitong taon, siyam na buwan at dalawamput-dalawa na araw na itinagal ko sa mundong ito.

Gusto ko nang sumuko. Kaya lang naisip ko, ano nga bang makukuha ko sa pagsuko? Wala naman. Mas mabuti nang lumaban. Dahil kapag lumaban ka, may mapapatunayan at maipagmamalaki ka pa sa bandang huli.

Sa ngayon, ipagpapatuloy ko pa ang laban. Hindi na muna ako susuko. Saka na siguro yun, kapag dumating ang araw na wala na talaga akong makitang pag-asa o kaya naman ay kapag naubusan na ako ng dahilan para maging masaya.

Mayroong pang tatlong bagay na patuloy na nagpapasaya sa akin ngayon. Iyon na lamang ang pinaghuhugutan ko ng lakas para magpatuloy sa laban na ito dahil bukod pa roon ay wala na talaga akong nakikitang pag-asa. Kapag nawala ang tatlong iyon, hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

Ano Nga Bang Dapat Na Inilalagay Sa Mga Ganito?

Bakit nga ba gumawa ulit ako ng isa pang blog? Meron na nga akong isa eh, sa livejournal. Eh bakit gumawa pa ako?

Ewan. Malay. Hindi ko alam.

Bigla na lang pumasok sa isip ko na parang gusto kong gumawa ng isa pa.

Wala lang. Yung isa kong blog kasi, ingles ang lenguaheng ginagamit ko kapag gumagawa ako ng blog post. Tapos, wala nang ibang nakakakita o nakababasa ng mga gawa ko roon maliban sa akin dahil sinadya ko talagang gawing pribado ang blog na yun.

Kaya heto, gumawa ako ng isang pang blog na maipapakita ko sa publiko, na mababasa ng kahit na sino. Ginawa ko ang blog na ito kahit na sa totoo lang, ayoko talaga.

Ang labo ko talaga kahit kailan.

Ginawa ko ang blog na ito kahit na ayoko dahil naisip ko na masyado na akong nagiging makasarili. Lahat na lang ng mga iniisip ko, tinatago ko na lang sa aking sarili o di kaya'y inilalagay ko sa pribado kong blog. Walang nakakaalam sa takbo ng aking isipan maliban sa akin at ilang mga taong mabibilang mo sa isang kamay ang dami.

Magbabago na ako. Ipaaalam ko sa buong mundo ang mga laman ng aking isipan. Hindi na ako magiging makasarili. Sawang-sawa na akong maging makasarili. Ano ngayon kung malaman ng mga tao ang laman ng aking isipan? Hindi naman nila ako kilala.

Makabubuti rin para sa akin ang ganito, ang mayroong napaglalabasan ng sama ng loob o kaya naman ay mapaglalabasan ng kahit na anong bumubulabog sa aking isipan. Mas gagaan ang pakiramdam ko, mababawasan ang lungkot na madalas kong nararamdaman. Mahirap na, baka sa sobrang pagtatago ko ng aking mga emosyon at iniisip, bigla na lang ako mabaliw. Ayoko namang mangyari yun.

Tama na muna itong mga nasabi ko ngayon. Marami pa akong kailangang gawin. Sapat na ang mga nailabas kong saloobin sa araw na ito. Sa susunod na lang ulit.